Sam's verjaardagsfeestje

Twee weken geleden was het dan eindelijk zo ver, het was tijd voor Sam's verjaardagsfeestje. Het is in de klas de gewoonte om iedereen uit te nodigen en aangezien ze niet alle 19 in ons huis passen hebben we een plek gezocht die iets beter geschikt was. We hebben het feestje gegeven op Longdown activity farm. Aangezien de boerderij gesloten wordt voor de winter na de herfstvakantie, is het feestje een beetje vervroegd en begon ons feestvarken al op 2 november aan zijn eerste verjaardagsfeestje.


Er waren tien kindjes ingeschreven, maar blijkbaar vallen er altijd nog een paar uit de lucht. Ook de mama's en/of papa's krijg je er gratis bij :-). Kinderen van vijf zijn hier blijkbaar echt te jong om alleen achter gelaten te worden op een verjaardagsfeestje. Belgische ouders hadden daar meestal iets minder moeite mee en vonden hun kroost vanaf een jaar of drie meer dan groot genoeg om alleen te gaan feesten.


Het feestje begon met een prive toer rond de boerderij met boer Brian. Na een korte intro werden eerst een paar kuikentjes (letterlijk) fijngeknuffeld. Dan kregen de jonge geitjes een fles. Vervolgens werden de ganzen en eenden gevoederd en gingen de kindjes eieren rapen bij de kippen en ze naar de winkel brengen. Na een korte break in de strospeeltuin werden de varkens gevoerd, het paard en de ezel even begroet en dan was de toer gedaan en was het tijd om de kindjes te voederen.

Aangezien er hier verwacht wordt dat je de kindjes effectief een "maaltijd" geeft, kregen ze mooie driehoekige boterhammetjes met kaas en hesp en wat groentenknabbels. Daarna was het tijd voor de taart. Na een paar extra stukken taart waren ze klaar om de binnenspeeltuin nog even onveilig te maken. Het voordeel van al die ouders die mee komen is dat ze netjes de overschot van de boterhammen en taart verorberen. Na nog wat spelen en het uitdelen van de partybags, ging iedereen stilaan naar huis.




Thuis heeft Sam (met zijn bevallige assistente Siska) de berg kadootjes uitgepakt en het was de moeite. Dit wordt hier nooit op het feestje zelf gedaan. Het volgende weekend heeft Sam netjes een berg bedank-kaartjes geschreven. Kaartjes schrijven is hier nog een van de nationale hobbies. Het wordt zowat voor alles gedaan: om iemand te bedanken voor een etentje, voor een verjaardag, om de juffen te bedanken voor het schooljaar, ... Er zijn dan ook veel kaartjeswinkels waar niets anders verkocht wordt. Ook voor elk verjaardagfeestje wordt er bij het kadootje een kaartje gegeven (hier ben ik al een paar keer de mist in gegaan), dus Sams kast boven is bedolven onder de kaartjes.

Sam was heel blij met zijn feestje en ook de ouders waren zeer enthousiast. We hebben ons eerste verjaardagsfeestje dus netjes volgens de (Engelse) regels gedaan en gelukkig zijn we met vlag en wimpel geslaagd! 

Vakantie!

Met wat vertraging zijn we er weer!

Vrijdag 18 oktober was het eindelijk zover: vakantie!

Om er echt even tussenuit te zijn, hebben we een huisje gehuurd in Devon. Niet zomaar een huisje, maar een oude watermolen, met enkele originele stukken van de molen verwerkt in het interieur.

Devon ligt in het Zuid-Westen van Engeland, tussen Cornwall (het tipje van Engeland) en Somerset/Dorset. Die laatste liggen op hun beurt naast Hampshire waar wij wonen. Deze County ligt romantisch te wezen tussen het Kanaal (onze Noordzee) en het Kanaal van Bristol. Strakjes vertellen we wel over alle mooie dingen die we gezien hebben, maar een ding was heel typisch: de smalle weggetjes. In het begin van dit filmpje dat enkele Nederlandse toeristen gemaakt hebben, krijg je een indruk van wat wij de laatste 5 dagen meegemaakt hebben! (het voordeel: je moet niet links rijden :) )

Zaterdag hebben we op onze gemakjes uitgeslapen. We moesten het toch een beetje rekken, want we moesten wachten tot Waitrose onze 'home delivery' met ontbijt en drank kwam leveren. Het huisje waar we zaten lag echt in 'the middle of nowhere'. Om toch een beetje beschaving op te snuiven, zijn we naar Barnstaple geweest. Niet dat daar veel te doen was: een soort 'rue des bouchers', een overdekte vlooienmarkt en een museum dat jammergenoeg net dicht ging voor we binnen gingen gaan. We zijn er wel langgenoeg binnengeweest om Sam ons een boek over koningen en ridders uit de museumshop af te laten troggelen :)

Het hoogtepunt van de dag was wel in Saunton Sands. De kust staat hier gekend als een paradijs voor surfers, maar zelfs zonder surfboard is was het er schitterend. Rotsen om over te klauteren, golven om al gibberend van weg te rennen, koude wind met zalig zonnetje,... meer moet dat niet zijn!

Zondag was een hoogdag voor Sam's ridderfantasie: Tintagel, het kasteel dat - hoewel iedereen zegt dat Koning Arthur er nooit geweest is - onlosmakelijk verbonden is met Arthur en de Ridders van de Ronde Tafel. Het is wel grappig: ieder boekje, paneel met informatie, brochuurtje, ... zegt duidelijk dat 'Arthur has probably never been here', waarna ze allemaal vrolijk verdergaan dat 'if any place could claim to be the old seat of the mythical king, it would be Tintagel'. In het dorpje vind je natuurlijk een Camelot pub, Round table video games en de  Lancelot Inn :)


Als Arthur er geweest is of niet doet er niet echt toe: het is een schitterende plek. Een heel ruw schiereiland met middeleeuwse ruines, steile trappen uitgehouwen in de rotsen, een baai met grotten vol mist van het opspattende water... Gelukkig zat Siska in de draagrugzak zodat we allebei Sam konden vasthouden, wat echt nodig was met de gierende wind.

In de namiddag zijn we nog langs de Golitha Falls gepasseerd. Dit zijn niet echt watervallen genre-Niagara, maar eerder een serie niveauverschillen in een riviertje dat zich door een stuk ongerept bos slingert. Een groot deel van de charme komt door het volledig ontbreken van toeristische omkadering. Op de parking in de buurt is het dan ook gewoonte om mensen die juist aan komen gerust te stellen dat ze inderdaad op de juiste plaats zijn, dat de watervallen niet zo makkelijk te vinden zijn en welk paadje je het best neemt.




Maandag hebben we een stukje verder gereden. In mei hadden Wine en Jan tijdens hun passage het Eden project bezocht en waren vol lof teruggekomen. Het Eden Project is een poging om een oude verlaten steengroeve nieuw, ecologisch verantwoord leven in te blazen. Met innovatieve constructiemethoden en - materialen hebben ze een 3-tal halve bollen - "biomes" - een soort biospheren gebouwd. Die zorgen voor een artificieel mediterraan en tropisch klimaat met palmbomen, bananenbomen, koffiestruiken, enz... In de tropische biome kan je via een serie trappen op een platform dat in de nok van de halve bol op zo'n 50m hoogte hangt. Het kan er 40 graden worden en het is er enorm vochtig. Sam en Siska vonden het super om een bananenboom te zien, te zien waarvan de chocolade komt, ...

Devon is gekend voor zijn nationale parken: Exmoor Park en Dartmoor Park. Op dinsdag hebben we het laatste bezocht. Na ietwat mislukte passage in Castle Drogo - het granieten kasteel was een beetje... lek ... en zat helemaal in de stellingen verpakt - zijn we naar het hartje van het Park gereden naar de Warren House Inn. Dit op aanraden van de lokale toeristeninfo die ons naar Birch Tor had gestuurd om met de kinderen te klauteren en de Warren House lag daar vlak bij.

Laat het ons houden op een niet zo kindvriendelijke ervaring: honden waren welkom in het gezellige centrale gedeelte van de Inn met rustieke open haard en zachte banken. Families met kindjes werden echter verzocht in de 'family room' te gaan zitten: geen vrolijk gekleurde, lekker warme ruimte, maar een kille zaal aan de zijkant van de Inn, voorbij de toiletten, met 1 miezerig elektrisch vuurtje dat amper de tafel er vlak naast kon verwarmen. Ook nog nooit zo snel bediend geweest: ik had amper besteld, of het eten stond al op tafel. En natuurlijk was het even snel weer afgediend vanzodra ze konden vermoeden dat de kids genoeg gehad hadden.

Het voordeel was dat we sneller naar Birch Tor konden :) Dartmoor park is gekend voor zijn heuvels met rotsachtige pieken ('Tor'). Birch Tor is na een korte wandeling makkelijk bereikbaar, dus ideaal om met de kids wat te gaan klauteren. Het was heel drassig en er stond een heel sterke wind, maar echt de moeite waard. Net als in New Forest laten ze hier ook paarden, koeien, geiten en schapen los rondlopen, wat op de terugweg een paar keer voor stapvoets verkeer zorgde.


 

Om de dag toch ietwat opgewarmd af te ronden zijn we nog naar het House of Marbles geweest. Zoals bijna van alles een museum bestaat, zo ook over knikkers. Kleine knikkers, grote knikkers ('bolleketten'!), doorzichtige knikkers, geschilderde knikkers, knikkerbanen - van heel simpel in hout, tot volledig mechanische constructies, etc... Achter in het museum was een actieve glasblazerij waar het lekker warm was en waar je even kon meegenieten van de kunsten van de glasblazers.

Woensdag was alweer de laatste dag. Via een tussenstop in Exeter voor Exeter Cathedral, een gezellige (en kindvriendelijke!) pub en een korte fossieljachtsessie in Charmouth op de Jurassic Coast (nee, jammergenoeg niets gevonden, maar wel veel plezier gehad met op de rotsen te kloppen :) ) zijn we terug naar huis afgezakt.

We gaan zeker nog eens terug om het uiterste tipje van Engeland te bezoeken.

Hoe zit dat nu met die paarden...

We zitten hier nu al een zestal maanden omsingeld door 'wilde paarden' en iedere bezoeker nemen we trots mee naar een van de nabije commons om te tonen dat het niet om 1 of 2 verdwaalde paarden gaat, maar hoe zit het nu echt met die paarden.

Na wat googlen vond ik enkele websites (link, link, link, link) met meer informatie waarvan je hieronder een korte samenvatting kan vinden.

De paarden lopen vrij rond, maar zijn niet echt 'wild' in die zin dat ze allemaal een eigenaar hebben. Die eigenaars zijn 'commoners', eigenaars van een stuk land in New Forest met Common Rights. Er zijn 6 Common Rights:
- Common of Pasture - het recht om ponies, gehoornd vee en ezels vrij te laten grazen
- Common of Mast - het recht om varkens los te laten lopen tijdens de pannage, een periode van ongeveer 2 maanden in het najaar waar varkens de eikels opeten die giftig zijn voor de ponies
- Right of Turbary - het recht om turf te steken. Het recht bestaat nog steeds - en is gelinked aan haard en schoorsteen, niet aan het land - maar wordt niet meer gebruikt.
- Right of Fuelwood - het recht om brandhout te winnen uit het bos. Vroeger ging dit echt om kap, maar tegenwoordig heeft bijna iedereen dit recht verkocht aan de Forestry commission en mogen ze enkel nog takken en twijgen bijeenscharrelen, zolang er ze geen voertuig nodig hebben om het brandhout thuis te krijgen.
- Right of Common of Marl - het recht om mergel te winnen in de groeven in het zuiden van het New Forest. Dit wordt niet meer gebruikt.
- Common of Pasture of Sheep - bepaalde eigendommen komen met het recht om schapen los rond te laten lopen. Weinig eigenaars gebruiken dit recht echter, omdat te veel schapen verdwijnen.

De paarden zijn eigenlijk geen paarden, maar ponies. Ze stammen af van de ponies die hier al enkele duizenden jaren rondlopen en die over de eeuwen heen gedomesticeerd zijn. Ze zijn met zijn 3000.

Minstens een keer per jaar worden alle ponies bijeengedreven door de Commoners. Dit heet 'the drift' en is naar het schijnt heel interessant om te zien, maar de beheerders van de paarden vragen om niet te komen kijken om ongelukken te voorkomen. Eenmaal bijeengedreven worden de paarden onderzocht, krijgen ze behandelingen tegen ziektes, worden ze gebrandmerkt met de unieke letter en cijfercombinatie van hun eigenaar en worden de nieuwe veulens gespeend.

De pony-populatie wordt in stand gehouden door het vrijlaten van ongeveer 150 New Forest hengsten tussen april en juli. Naar het schijnt ben je in die periode best op je hoede voor wat er allemaal kan gebeuren in de bosjes. De hengsten worden ook om de 3-4 jaar overgebracht naar een ander stuk van het New Forest om inteelt te vermijden.

Ieder jaar zijn er een of meerdere pony-sales waar nieuwe veulens of oudere ponies verhandeld worden onder de Commoners.

Het beheer van de pony-populatie is in handen van de Verderers en Agisters.

De Verderers - ze zijn met zijn 10 - zijn verantwoordelijk voor de naleving van de wet in het New Forest. Vijf zijn verkozen en vijf vertegenwoordigen de Kroon, de Forestry Commission en nog ander bestuursorganen uit de streek. Om de zoveel tijd houden ze een publieke zitting waar iedereen zijn klachten en grieven ten berde mag brengen. Ze managen ook de lijst van brandmerkkentekens en beslissen welke hengsten mogen gaan hossen in de bossen.

De Agisters zijn met zijn vijf en worden aangeworven door de Verderers. Ze zorgen voor het dagdagelijks beheer van de ponies, dat de Commoners voldoen aan de vereisten om hun ponies vrij te laten rondlopen en zijn verantwoordelijk voor de afwikkeling van ongevallen met ponies. Ieder jaar komen er 60-70 ponies om bij ongevallen. Recent zijn eigenaars begonnen met fluo-halsbanden voor de ponies zodat ze 's nachts beter opvallen. De Commoners moeten de Agisters betalen voor hun diensten. Om bij te houden dat een Commoner zijn bijdrage betaald heeft, zullen de Agisters de staart van hun ponies bijknippen.

Nog dit: het is verboden om de ponies te voederen. Als je betrapt wordt, kan dit je £200 kosten! En vergeet niet: hoe lief en rustig de ponies er ook uitzien, het blijven wilde dieren die kunnen bijten of trappen.

Wekelijkse uitstap en bezoek

De laatste weken slagen we er in om minstens een keer per weekend een wandeling te gaan doen in New Forest. We hebben 2 boekjes - Kiddiwalks en New Forest Park 20 short walks for the family - met een paar schitterende wandelingen op minder dan een halfuurtje rijden van hier.

Zo zijn we reeds naar Godswill Wood geweest: een leuke wandeling van een kleine 5 kilometer door een bos met halverwege een schitterend zicht op de Avon.

2 weken geleden zijn we gaan wandelen in Burley. Burley staat gekend als het heksendorp van New Forest en heeft daar dan ook een hele toeristische 'industrie' rond gebouwd. Naar het schijnt leefde er vroeger ook een draak, die nu begraven ligt in Burley's Beacon. Na Lyndhurst is het een van de meest toeristische plekjes. De wandeling was net iets meer dan 5 kilometer, met schitterende vergezichten over het glooiend landschap van New Forest. Onderweg zijn we naast de paarden die we nu al goed gewoon zijn ook een paar wilde hertjes tegengekomen (zoek ze maar op de foto rechts vanonder :) ). Zoals je kan zien, moeten de paarden wel nog wat oefenen om beter te parkeren!

We zijn net terug van een wandeling rond Beaulieu Road station bij Shatterford. Deze was er eentje van 4 kilometer rond een gebied gekend als 'Bishop's Dyke'. De legende zegt dat in de jaren 1200 een koning een bisschop een stuk land had aangeboden op voorwaarde dat hij er op een dag rond kon kruipen... Omdat we de beschrijving niet echt goed gevolgd hebben, is het een beetje avontuurlijker geworden dan gepland, maar de kids vonden het super om dwars over het terrein en door de lage begroeiing onze auto terug te zoeken. Vlak naast de parking lag de Drift Inn waar we op de wandeling al een buitenspeeltuin gespot hadden, dus na het avontuur zijn we lekker gaan smikkelen in de tuin van de Inn terwijl de kids zich konden uitleven op de speeltuin. De Inn dankt zijn naam aan het jaarlijkse bijeendrijven van de paarden in de buurt. Op die dag worden de paarden gekeurd, behandeld tegen kwaaltjes en ziektes en kunnen ze ook verkocht worden op de paardenmarkt aan de overkant van de straat.

Vorig weekend kregen we bezoek van Elena, Lukas, Victoria, Angela en Stef. Op vrijdag zijn ze met de boot naar hier gekomen en maandagmiddag met de Eurotunnel teruggekeerd. Net als vorige bezoekers waren ook zij vol lof over de trip met de boot, dus een van de volgende keren moeten we dat toch ook echt eens proberen! Op zaterdag zijn we naar onze favoriete kinderboerderij geweest: Longdown Activity Farm. Aan de ingang zagen we dat ze er ook kinderverjaardagsfeestjes organiseren waarbij boer Brian zich over de feestvarkens ontfermt. We hebben direct van de gelegenheid gebruik gemaakt om Sam's verjaardagsfeestje vast te leggen. Op zondag trokken we iets verder naar Bournemouth voor een lunch in Aruba op de pier, gevolgd door water- en zandpret op het strand. Aruba blijft schitterend om met de kids naar toe te gaan: deze keer was er een meneer die op aanvraag van alles in elkaar knutselde met ballonnen. Hij moest wel even in zijn haar krabben toen Lukas een trein vroeg, maar het resultaat was indrukwekkend en leek heel goed op Thomas the Train. Lukas had ook een viraal cadeautje meegebracht uit Belgie: op maandagochtend toen de hele familie op het punt stond om te vertrekken, bleek Sam het beestje overgenomen te hebben. Resultaat: twee daagjes ziek thuis met een zwakke maag en daarna weer vrolijk naar school.

Romsey Show: where town and country meet

Ondertussen zijn we hier met zijn allen de dagelijkse routine terug gewoon: Sam en Siska naar school en wij volledige weken gaan werken.

Sam doet het super op school: hij heeft al meer sterren verdiend dan zijn vriendje Spencer, vliegt door zijn 'huiswerk' en blijft de extra lesjes van de Wereldschool super vinden. Hij moest deze week naar de directrice, miss Donelly. In Belgie hou je dan je hart vast, want meestal betekent het niet veel goeds als je kind naar de directeur moest. Hier was het echter om te gaan tonen hoe mooi hij zijn letters geschreven had. Het toont aan hoezeer de hele cultuur van de school is opgebouwd rond aanmoedigen, goed gedrag in de verf zetten en belonen (met sterren in de agenda :) ).

Siskaatje blijft Siskaatje... iedere juf van de Nursery draait ze rond haar vinger. Onlangs lagen ze met alle juffen in een deuk: Siskaatje was als een drill-sergeant aan het rond marcheren in de Nursery terwijl ze alle andere kindjes commandeerde en zei wat ze moesten doen. Ze hebben een serie foto's gemaakt om de getallen aan te leren met op elke foto telkens een kindje meer. Om een of andere reden past Siska bij het getalletje 1 ('Yeah dad, she really is our number 1!'), dus Siska staat op elf fotos... Hoe ze daar in geslaagd zijn... (de juf zei iets van superglue!)

Bij mij op het werk zijn we in de drukste 2 maanden van het jaar: wij verdelen 'giftsets' - geschenkverpakkingen met een parfum en wat gratis extra's (douchegel, aftershave balm, ...) die in de Kerstperiode als zoete broodjes over te toonbank vliegen. De winkels slagen die echter nu al in om ze op tijd door hun logistieke keten te krijgen en om op tijd op het schap te liggen voor de Kerstshopgoudkoorts. Nog een maandje doorbijten, dan wordt het hopelijk wat beter.

Sara zit nog altijd met weinig werk. Zo weinig dat ze intern in het bedrijf opgepikt is en vanaf maandag in het kantoor in Reading mag gaan werken. Dat is het grootste kantoor van Jacobs hier in Engeland, dus zeker een interessante ervaring, maar jammergenoeg wel een halfuur verder rijden dan Portsmouth.

Vorig weekend zijn we naar de Romsey Show geweest. De slogan 'where town and country meet' kon moeilijk beter gekozen zijn. Romsey show is een combinatie van kermis, veemarkt en - show, jumping en showrijden doorspekt met allemaal standjes van iedere lokale zelfstandige, garagist, prive-school, boer, ... die iets aan te prijzen heeft. De show bestaat al sinds 1842 en wordt georganiseerd op het domein Broadlands. Normaalgezien geraak je niet op dat landgoed aan de rand van Romsey, maar 1 keer per jaar gooien ze de deuren open voor meer dan 25000 bezoekers. Het was een interessante ervaring en een event dat we nog nooit meegemaakt hadden in Belgie. Het was de uitgebreide mix van oud en jong, stadsmensen en plattelandsbewoners met alle lagen van de bevolking: de 'upper class' volledig uitgedost in bolhoed, tweed jasje en jachtbroek en -botten, jonge ouders uit de 'middle class' en 'working class'. De school van de kids stond er met een standje met face painting en onderweg zijn we echt feeen tegengekomen!

Zopas zijn we thuisgekomen van het eerste verjaardagsfeestje van dit schooljaar. Jasmine was zo lief geweest om ook Siska uit te nodigen.
We hadden de tip gekregen van een mama van Sam's klas dat 'het huis zeker de moeite was'. Toch viel onze mond lichtelijk open: een paar Landrovers, een Porsche en 2 Audi Q7's op de oprit van het 'kleine optrekje' waren gewoon een voorsmaakje. De keuken was de grootte van onze hele benedenverdieping, de tuin had een 'summer house' en jacuzzi verzonken in een houten terras groter dan onze hele tuin hier in Engeland. Het summerhouse was  omgetoverd in prinsessekasteel met inbegrepen ingehuurd entertainment team dat de kids tweeeneenhalf uur bezig gehouden heeft met dansen, spelletjes, goocheltruukjes en cake+chips+ijs+bokes. Het was interessant om eens binnen te kunnen piepen bij de ouders van de kindjes van Sam zijn klas (die de school wel zelf kunnen betalen :))