Een vraag die ik wel een paar keer gekregen heb de laatste weken, eerst in het Nederlands toen we voor de feestdagen in Belgie waren en nadien hier in Engeland.
We waren al een tijdje aan het uitkijken om iedereen weer terug te zien. Oma Marleen kon zelfs niet wachten tot kerst (en wij eigenlijk stiekem ook niet) en is dan maar een dagje op en af gekomen naar Londen met de kerstshoppingsbus. Toch was het raar om Belgie weer binnen te rijden. Ineens waren de plaatsnamen bekend en konden de mensen in de winkel ons begrijpen wanneer we tegen elkaar spraken, oppassen wat we zeggen dus, dat zijn we echt niet meer gewoon. We werden er al kort na de grens van bewust dat ook voor de kindjes niet alles in Belgie meer is wat ze gewoon zijn toen Siska ons vroeg wat al die lichtjes langs de straat stonden te doen. Hier in Engeland zijn ze immers niet zo vrijgevig met de straatverlichting.
Natuurlijk was het super om iedereen weer te zien, gelukkig zijn het meer de dagdagelijkse dingen die soms wat onwennig aanvoelen en niet de mensen die we graag/terug zien.
Gek genoeg kreeg ik een gelijkaardige vraag van verschillende Engelsen die eens kwamen polsen of ik toch niet blij was om weer terug te zijn hun geweldige land. Langs de ene kant erger ik me soms aan het idee dat bij veel Engelsen aanwezig is dat hun land voor buitenlanders echt het beloofde land is waar iedereen wil wonen. Langs de andere kant moest ik toegeven dat het toch ook wel leuk was om terug te zijn in ons eigen stekje en dat het hier toch niet zo slecht is. De beide landen hebben zo hun goede en slechte kanten en ik zal toch weer moeten wennen aan een aantal dingen als we terug zijn. Belgie heeft echter 1 groot voordeel tegenover Engeland. Het was ook het antwoord op de vraag van een collega over wat ik nu het meeste mis uit Belgie. Hij verwachtte iets in de aard van chocolade, bier of frietjes, maar eigenlijk was het antwoord heel eenvoudig en enorm cliche: mijn familie en vrienden, de mensen die ik graag zie.
We waren al een tijdje aan het uitkijken om iedereen weer terug te zien. Oma Marleen kon zelfs niet wachten tot kerst (en wij eigenlijk stiekem ook niet) en is dan maar een dagje op en af gekomen naar Londen met de kerstshoppingsbus. Toch was het raar om Belgie weer binnen te rijden. Ineens waren de plaatsnamen bekend en konden de mensen in de winkel ons begrijpen wanneer we tegen elkaar spraken, oppassen wat we zeggen dus, dat zijn we echt niet meer gewoon. We werden er al kort na de grens van bewust dat ook voor de kindjes niet alles in Belgie meer is wat ze gewoon zijn toen Siska ons vroeg wat al die lichtjes langs de straat stonden te doen. Hier in Engeland zijn ze immers niet zo vrijgevig met de straatverlichting.
Natuurlijk was het super om iedereen weer te zien, gelukkig zijn het meer de dagdagelijkse dingen die soms wat onwennig aanvoelen en niet de mensen die we graag/terug zien.
Gek genoeg kreeg ik een gelijkaardige vraag van verschillende Engelsen die eens kwamen polsen of ik toch niet blij was om weer terug te zijn hun geweldige land. Langs de ene kant erger ik me soms aan het idee dat bij veel Engelsen aanwezig is dat hun land voor buitenlanders echt het beloofde land is waar iedereen wil wonen. Langs de andere kant moest ik toegeven dat het toch ook wel leuk was om terug te zijn in ons eigen stekje en dat het hier toch niet zo slecht is. De beide landen hebben zo hun goede en slechte kanten en ik zal toch weer moeten wennen aan een aantal dingen als we terug zijn. Belgie heeft echter 1 groot voordeel tegenover Engeland. Het was ook het antwoord op de vraag van een collega over wat ik nu het meeste mis uit Belgie. Hij verwachtte iets in de aard van chocolade, bier of frietjes, maar eigenlijk was het antwoord heel eenvoudig en enorm cliche: mijn familie en vrienden, de mensen die ik graag zie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten