Weekendje Wales

Dat we een bezoekje wilden brengen aan Wales lag al van in het begin van ons verblijf in de UK vast. De laatste maandag van augustus krijgen we hier een bank holiday cadeau, dus dat was een ideaal moment om er nog eens met ons vieren op uit te trekken voor het schooljaar weer begint. Net op tijd vonden we een appartementje dat nog  vrij was in Penarth, een klein dorpje net buiten Cardiff.

Vrijdag vertrokken om we om half vijf richting Wales. Onderweg was er een beetje file, maar al bij al viel het nog mee voor een vrijdagavond. Rond acht uur kwamen we aan in Penarth en na wat zoeken vonden we het juiste gebouw en de juiste ingang van ons appartement. We deelden een voordeur met een ander huis, wat wel verwarrend was. Het appartement zelf is op de tweede verdieping, maar de voordeur is op het gelijkvloers en er is een kleine inkomhal/bureautje op het eerste. Het appartement was vrij traditioneel van indeling, maar wel modern ingericht en met een ruime keuken. We keken uit op het dak van de oude overdekte winkelstraat waarboven we ons bevonden. Voor meer foto’s kan je op deze website terecht. We raden het appartement zeker aan als je het zuiden van Wales wil verkennen! 

Een van de eerste dingen die we zeker wilden bezoeken was Big Pit. Daar hebben ze een oude steenkoolmijn omgebouwd tot museum en kan je ook een rondleiding krijgen door ex-mijnwerkers in de mijn zelf. Jammer genoeg stond er op de website dat ze enkel in de voormiddag open waren omdat er een staking aan de gang was in alle musea van National Museum Wales. Daarom besloten we om zaterdag vroeg te vertrekken en er tegen openingstijd te zijn. We waren een kwartiertje later daar, maar alle rondleidingen waren al volgeboekt en het museum zou daarom nog een uurtje vroeger sluiten dan eerst aangekondigd. We besloten daarom om het niet te bezoeken en zijn doorgereden naar de National Showcaves, een park met drie grotten die je kan bezoeken, omringd door levensechte beelden van dino’s. De grotten waren de moeite, zeker omdat je er op je eigen tempo in kan rondwandelen zonder een gids te moeten volgen, wat met kinderen wel leuk is. De eerste grot was vrij laag, niet zo heel indrukwekkend en vooral lang. Buiten kwamen we na een steile klim bij de Cathedral grot waar je zoals de naam doet vermoeden, zelfs echt kan trouwen. Deze grot was minder diep dan de eerste, maar wel een pak hoger en voorzien van watervallen waar je zelfs onderdoor moest wandelen. Zo lijkt me trouwen in deze grot niet echt aangenaam, want volgens mij kom je bibberend en nat uit je kerk gewandeld na de plechtigheid. Voor ons was het echter wel de moeite! De derde grot , de bone cave waar zowel botten van mensen als van verschillende dieren waren gevonden, was wat moeilijker bereikbaar en vrij klein.

Na de grotten reden we naar Pontneddfechan in Waterfall Country Daar bevindt zich het Waterfall centrum waar je terecht kan voor tips en kaarten voor wandelingen naar de verschillende watervallen in de buurt. Eerst hebben we gegeten in de Angel Inn. aan de overkant van de straat. Dit was een lekker typische pub waar het plafond gedecoreerd was met allerlei aardewerken drinkbekers in alle vormen en kleuren. Daarna gingen we op aanraden van de meneer van het watervallen centrum op weg naar de dichtstbijzijnde waterval, de Sgwd Gwladus. Na ongeveer 1 km wandelen over een redelijk goed pad volgden we een van de zijpaden dat iets rotsachtiger en gladder was. Zonder veel problemen kwamen we aan de waterval. Daar hebben we lekker geklauterd en zijn we zelfs achter de waterval geweest. Na nog wat energie opgeslagen te hebben zijn we terug naar het hoofdpad gewandeld en ging het verder naar de volgende waterval, de Swgd y Bedol. Na nog een tijdje klauteren en modderen zijn we er geraakt en het was er weer heel mooi. Verderop het pad lagen nog twee watervallen, maar aangezien dat het pad er niet op beterde, de zon langzaam aan begon te verdwijnen en onze kindjes zich al te pletter hadden gestapt de hele dag, zijn we teruggegaan naar de auto. Na een vlotte rit naar huis en een lekker boterhammetje hebben we twee uitgeputte kindjes in bed gestoken en zijn we er niet veel later ook ingekropen.

Zondag vertrokken we ’s morgens naar Caerleon. Dit stadje was ongeveer 2000 jaar geleden de thuisbasis van het tweede legioen Augusta van de Romeinen. Het was voorzien van echte romeinse baden, uitgebreide barakken en een echt amfitheater. Aangezien het museum wordt uitgebaat door dezelfde organisatie als Big Pit en dus waarschijnlijk gesloten was wegens staking, gingen we enkel de ruïnes van het badhuis en het amfitheater bekijken die vrij toegankelijk waren. Toen we aankwamen in Caereon was het er vrij druk. We parkeerden ons naast het gebouw dat de overblijfselen van de baden huisvest. Daar stond reclame voor het romeinse event dat dat weekend door het museum georganiseerd werd. Niet alleen was het museum open, maar er was ook nog van alles te doen rond het amfitheater, inclusief gladiatorengevechten en demonstraties van de romeinse legioenen, cavalerie en artillerie. We bekeken eerst het badenhuis. Boven de overblijfselen was er een gebouw gezet met een wandelpad boven de funderingen. Zo kon je alles goed bekijken. Waar er vroeger baden waren, werden er beelden van water en zwemmers geprojecteerd op de funderingen, zodat het makkelijker was om je in te beelden hoe het complex er ooit heeft uitgezien.

Na het badenhuis zijn we even door het museum gewandeld. Daarna gingen we verder naar het amfitheater. In het amfitheater zelf was de demonstratie van hoe een romeins legioen werkte net gedaan. We konden wel nog genieten van de cavalerie die verschillende wapens demonstreerden. Daarna werden gladiatorengevechten nagedaan, inclusief de beslissing van het publiek of de verliezer het overleefde of niet. Toen de gladiatoren uitgevochten waren, zijn we eens gaan rondkijken naar alle standjes die rondom het amfitheater stonden opgesteld en hebben we een echte romeinse hamburger en hotdog gegeten. Even later stroomden een aantal kinderen met hun ouders de arena van het amfitheater in. Omdat dit waarschijnlijk onze enige kans was om de arena eens binnenin te bekijken zonder gevaar te lopen om ineens deel uit te maken van een of andere show, zijn we hen vrolijk gevolgd. Daar aangekomen bleek dat het tijd was voor de training van het junior-legioen. Alle kinderen die zin hadden, konden meedoen. Dat moest je Sam en Siska geen twee keer vragen en al snel waren ze mee opgesteld in het legioen en werden ze met z'n allen getraind door echte Romeinen. Terwijl onze kroost druk aan het werk was konden wij even de artillerie bekijken die in de arena stond opgesteld. Vreemd genoeg stond er een bordje naast met "Geen toegang". We checkten even bij de Romein naast ons waar het Nederlandse bordje vandaan kwam, Voor zover wij weten spreken Romeinen immers Latijns. Blijkbaar waren er een paar Romeinen uit Nederland op bezoek.

Na ons Romeins avontuur besloten we om af te zakken naar Cardiff Bay. Dit is de nieuwe hippe buurt in Cardiff waar ze de oude havenbuurten hebben opgeknapt, een beetje vergelijkbaar met het eilandje in Antwerpen. Onderweg hebben we wel nog een klein ommetje gemaakt langs de Transporter Bridge van Newport. Deze brug werd geopend in 1906 om de rivier Usk over te steken. De brug mocht geen hindernis vormen voor het drukke verkeer op de rivier en moest dus vrij hoog zijn. Omdat ze niet genoeg plaats hadden om de lange aanloop zo een hoge brug te maken, hebben ze gekozen voor een transporter brug. Dit is een grote structuur die hoog boven de rivier gebouwd wordt, waaraan met kabels een platform bevestigd is dat plaats biedt aan zes auto’s, een aantal fietsen en passagiers. De oversteek ging redelijk snel, in twee minuutjes waren we aan de overkant, een pak sneller dan een veerboot dus. Het was wel een gek gevoel om op een hangend platform een rivier over te steken, zeker aangezien ook de auto erop geparkeerd stond. Tegenwoordig kan je ook veel sneller langs de nieuwe brug een beetje verderop naar de overkant, maar dit was toch veel leuker.

Na deze tussenstop ging het verder naar Cardiff Bay. Daar aangekomen ontdekten we dat het nieuw aangelegde Roald Dahl plein helemaal omgetoverd was tot een reuzegrote kermis, tot groot jolijt van Sam en Siska die onmiddellijk begonnen te vragen of ze alles eens mochten uitproberen. Nadat ze elk een attractie hadden uitgeprobeerd gingen we een ijsje eten en eens gaan kijken naar het Wales Millenium Centre. Hier was een hiphop danswedstrijd aan de gang en Sam en Siska keken hun ogen uit naar al de “coole moves” die de dansers uit hun mouw toverden. Voor het gebouw was een geimproviseerde dansvloer voorzien waar iedereen zijn kunsten mocht laten zien aan het publiek. Toen we buitenkwamen was er een hippe danser druk bezig, maar toen hij een minuutje pauze nam, werd de dansvloer snel ingepalmd door de kinderen uit het publiek. Al gauw waren Sam en Siska ook hun nieuwe moves aan het uitproberen en ze waren niet van de dansvloer af te krijgen. Moe(gedanst) maar voldaan zijn we daarna via een eetstop in de pub naar ons appartement getrokken om te gaan slapen.

 Maandagmorgen was het alweer tijd om te vertrekken uit ons appartement. Omdat het buiten vrolijk aan het regenen was, hebben we ons niet echt gehaast. Na alles van de tweede verdieping weer naar beneden gedragen te hebben, zijn we met wat omwegen vertrokken naar huis. Onze eerste omweg bracht ons bij Tintern Abbey. De abdij werd gesticht rond 1100 en huisvestte de Cistercienzer monnikken. Ze is in verschillende fasen uitgebreid tot ze rond 1536 verlaten werd. In de 18de eeuw werd de ruine druk bezocht door de kunstenaars van de Romantiek wegens de zeer mooie ligging langs een rustig kabbelende rivier in een groene vallei. Nu wordt de ruine van de abdij uitgebaat door Cadw, de welsche tegenhanger van National Trust en English Heritage. De regen was nog steeds vrolijk aan het vallen, dus trokken we onze regenjassen aan en gingen een kijkje nemen. Jammer genoeg kon ik alleen wat foto’s nemen vanonder een klein stukje van de kerk dat overdekt was, want het was een heel mooie locatie.

Van Tintern Abbey reden we naar het Forest of Dean. Dit bos was ons aangeraden door Tilly, de mama van Jan omdat het zo mooi was. We reden er op het wilde weg heen en zijn gestopt aan Puzzlewood. De reclame was zeer veelbelovend, maar de eerste indrukken waren wel vreemd. Je moest inkom betalen om het bos in te gaan en het eerste stuk was meer een veredelde kinderboerderij. Daarna gingen we echter het bos in en het was echt wel indrukwekkend. Het bos groeit op, rond en tussen de rotsachtige ondergrond die vol kloven zit. De rotsen en bomen zijn bovendien volgegroeid met mos, wat het geheel nog sprookjesachtiger gemaakt heeft. Het gerucht gaat dat dit bos als inspiratie diende voor het Fangorn woud uit de verhalen van Tolkien. De atmosfeer is er in ieder geval naar! Doordat het nog steeds aan het regenen was, werd het geheel nog specialer. Door het bos zijn allemaal paden aangelegd tussen en bovenop de rotsen. Ze zijn verbonden door een aantal houten brugjes en op verschillende plaatsen zijn er houten hutten en bankjes gebouwd. Een dik uur later kwamen we natgeregend en bemodderd weer uit het labyrinth van paadjes aan de ingang van het bos. Met de chauffage op de warmste stand om iedereen wat op te warmen en te drogen, zijn we terug huiswaarts gekeerd. We waren allemaal moe maar voldaan van ons weekendje Wales. Gelukkig was Wim de volgende dag nog lekker thuis met Sam en Siska zodat ze samen nog een beetje konden bekomen.

Het zuiden van Wales was de moeite om te bezoeken, maar ik zou zeker nog eens langer willen teruggaan, want blijkbaar moet het noorden ook zeer mooi zijn.