Maandagochtend was het zover: om 7h45 stond een - naar ons gevoel veeeeeel te klein - vrachtwagentje van Ziegler voor de deur. Luc en Benny waren onze inpakkers van dienst. Na een vlugge toer door het huis waarbij ze van alles moesten weten 'gaat het mee?', begonnen ze voor we Sam en Siska goed en wel naar school hadden gebracht.
Terwijl het olijke duo verder inpakte zijn wij naar bij de post onze adreswijziging gaan doorgeven en wilden we ons 'uitschrijven' op het stadhuis. Omdat dat blijkbaar met onmiddellijke ingang is, raadden ze ons aan om dat pas vrijdag te doen, dus we zijn nog iets langer ingezetenen des Rijks gebleven.
Het is ongelooflijk hoe snel het inpakken vooruit gaat. Op een kleine dag tijd was onze living omgetoverd in een verzameling dozen in plaats van de IKEA toonzaal die jullie gewoon zijn.
Vanaf maandagavond zijn we bij Oma Marleen - 'omaleen' volgens kika - gaan slapen. De kindjes vonden dit natuurlijk super. We hebben ze het een paar keer duidelijk proberen te maken dat het nu echt wel de laatste keer was geweest dat ze in ons huisje in Belgie geslapen hadden, maar een uitstapje omaleen maakte hier eerder een feest van dan iets om bezorgd om te zijn.
Dinsdagochtend ontdekt wat een nachtmerrie het moet zijn als je dagelijks Antwerpen-Brussel moet doen: zowel de ring rond Antwerpen en de E19 stonden potdicht. Sam en Siska zijn gelukkig met maar een paar minuten vertraging mee in de kring in hun klasje kunnen gaan zitten.
Ondertussen waren onze Zieglervrienden met zijn vieren aan het inpakken. De kamers veranderden nog sneller in een collectie dozen. Na wat sjoppen en rondbellen hebben wij een paar tripjes naar het containerpark gemaakt. Als je niet oppast, pakken die van Ziegler echt al-les in, ook dingen die je ooit wel eens ging weggooien. Ze spelen ook soms wel 'vals':
- Ikea-kasten breek je niet af, die pak je gewoon integraal in in wat inpakpapier
- schuiven vol kleine prul kap je gewoon om in een hoopje papier waar je dan een halve rol tape rond draait
- een doos met een stoel erin is niet vol, je kan er nog hopen speelgoed rondproppen
's Avonds voor de eerste keer geskyped met opa Daniel vanuit Schoten. Eenmaal we er in slagen internet te versieren in Wellow, kunnen we met zijn allen bellen en video doorsturen.
Op de weg naar school woensdagochtend stonden we aan de lichten van Hofstade naast een immense oplegger van "Irish relocation services" op... En inderdaad, even later stond het immense gevaarte voor onze oprit met de vriendelijke Ierse chauffeur Shane. Blijkbaar is het bij camioneurs een punt om zelf uw camion te laden: terwijl wel 6 mannen van Ziegler - in de sneeuw!!! - al het materiaal aanbrachten, ging Shane 'met roestige vastheid' alles tetrisgewijs in zijn camion stapelen. Tegen een uur of 12 was ons huis leeg en de camion (net niet helemaal) vol. Nadat we Shane uitgezwaaid hebben , zijn we met de kindjes en opa wally&sue nog langs een binnenspeeltuin geweest voor een paar uurtjes. Daarna was het richting Zaventem, waar ik na een drietal gate-changes toch op mijn vliegtuig naar London geraakt ben. Hier wachtte me de grootste uitdaging van deze week: links rijden EN schakelen! Tot nu toe heb ik hier altijd met "automatieks" gereden en dat heb ik al goed onder de knie, maar schakelen met je linkerhand is toch nog iets aparts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten