Een zotte week ... als eerste in Engeland

Woensdagavond ben ik geland in ons nieuwe 'thuisland': geen ontvangstcommittee en ook geen emmertje Engelse soil om te kussen, viel dat even tegen... Na wat ponden afgehaald te hebben, ben ik onze huurauto gaan ophalen: wat wij een Opel Zafira noemen, heet hier Vauxhall Zafira. Als je wil weten waarom, moet je dit maar eens lezen.

Het links rijden heb ik ondertussen onder de knie, maar dit was toch de eerste keer met een manuele bak. Eerste en vooral tweede zijn raar, maar eenmaal je op dreef bent, lukt het wel. Zelfs in volle avondspits rond Heathrow en de M25 (ring rond London) ben ik nergens op gebotst en niet stilgevallen. Een klein anderhalfuur later, kwam ik in het pikdonker met regen op de 'dual carriage way' bij de bed&breakfast waar ik een drietal nachtjes zou verblijven: Ranvilles Farmhouse.

De GPS stuurde me vrolijk een klein straatje in. Gezien het rurale karakter van de B&B stelde ik mij daar geen vragen bij. Tot ik op het einde van het straatje op een veld eindigde, met enkel een huis dat helemaal niet op de Ranville Farmhouse lijkt. Gelukkig kwam net op dat moment de eigenaar thuis: ik was blijkbaar niet de eerste toeristensukkelaar. Het systeem van postcodes in Engeland is heel handig: normaalgezien kan je met enkel de postcode en het huisnummer ieder huis terugvinden. Uitgezonderd in enkele afgelegen gebieden of straten met weinig huizen... Maar het was gemakkelijk: ik moest gewoon terug op de dual carriage way verder rijden en aan het grote rode bord moest ik wat verder linksaf aan de vlaggenmast. Iets wat overdag heel simpel is, maar in het stekedonker bleek het grote bord iets kleiner dan ik verwacht had en was er van de vlaggenmast niets te zien. 4 U-turns later ben ik toch in geslaagd de oprit van B&B te vinden!

Anthea - de vriendelijke, typisch Britse vrouw des huizes, Hyancinth Bucket was nooit ver weg! - vond het blijkbaar een hele prestatie dat ik er geraakt was: "Wow, congratulations, you made it". "Oh my, the neighbour bothered, again. Didn't read the website?". Daar stond inderdaad dat de meeste GPS'en de gewoonte hebben je naar de verkeerde straat te leiden. Dat weten we ook alweer :)

De B&B was schitterend voor wie een authentieke, landelijke Britse atmosfeer wil. Ik werd echter zeeziek van de oneffen vloer, de claustrofobisch kleine 'wet room' (toilet en douche ineen...) en het antieke bed. 's Morgens waren er natuurlijk eggs, bacon, tomatoes, mushrooms, fruits en freshly brewed (niet te drinken!) koffie.

Na het uitgebreide ontbijt, ben ik donderdag mijn todo-lijstje beginnen afwerken: langslopen bij de bank, post en Engelse GSM ophalen op het werk, electro-shoppen (microgolf, stofzuiger, all-in-one printer, ...) en een auto gaan zoeken. Scott van Hendy Ford in Romsey was maar al te geinteresseerd om ons als klant binnen te halen: 2 auto's in 1 keer verkopen, liefst zo snel mogelijk en met niet al te moeilijke eisen. Uiteindelijk zijn het een Fusion+ van 2009 en S-max van 2011 geworden, allebei met iets meer dan 20000 miles op de teller.

Vrijdagochtend was het dan zover: contract gaan tekenen en sleutel oppikken van ons nieuwe huis.Tegen dat ik goed en wel in de auto zat, belde Shane (onze goedlachse Ierse camionchauffeur, weet je nog wel) om te zeggen dat hij voor de deur stond.

Er was een een "unpacking crew": Radek, Darek en Szczenek. Drie jonge Poolse gasten uit het Londonse die mij hardnekkig met Sir bleven aanspreken (een telkens vroegen of ze aub het toilet mochten gebruiken). De papieren met de beschrijving van wat er in de meer dan 200 dozen zaten werden aan mij gegeven, waarna ze in dolle vaart langskwamen, het nummer van de doos afriepen en wachten op mij om te zeggen naar welke kamer de doos moest. Op een drietal uurtjes was Shane's camion terug leeg en begon ik te vrezen dat ons huisje te klein ging zijn voor al onze spullen. 

Aangezien ik niet per se in het huis wou blijven slapen - ik had nog een nachtje Anthea voor de boeg - vroegen de jonge gasten om vrijdag niet meer uit te pakken en pas zaterdag te beginnen. Ik vreesde dat dat niet ging lukken, maar ze waren ervan overtuigd dat dat geen probleem ging zijn. 

Ik ben toen maar een beetje verder gaan sjoppen. Er is ondertussen geen enkele winkel meer in een straal van 20km rond ons huis waar ze nog overzetstopcontacten hebben van euro naar UK-stekkers :) Daarna volgde mijn meest frustrerende ervaring tot nu toe: een GSM & abonnement kopen. Om me niet direct aan 1 netwerk te binnen, ben ik zo'n onafhankelijke winkel binnengesprongen. Na wat vragen over mijn - allez, Sara's, want ik heb een GSM van het werk - wensen, kwamen ze af met een abonnement van 17pond/maand bij Vodafone waarbij ik een Samsung SIII mini gratis bijkreeg. Super! Tot ze mijn gegevens invoerden in de computer en ik "declined" was omwille van een credit check. Hetzelfde verhaal voor het plan van 26 pond bij Orange, 21 pond bij T-Mobile, enz... Het heeft uiteindelijk meer dan 2 uur en meerdere telefoontjes naar de credit diensten van verschillende netwerkproviders geduurd, eer we eindelijk een abonnement bij Orange te pakken hadden. Het is precies alsof ze hier geen nieuwe klanten willen!

Zaterdagochtend was het dan zover: alles uitpakken. Radek begon aan de living, terwijl de jongste twee de keuken onder handen namen. Een goed uur later kwamen ze me al zeggen dat ze klaar waren - super, nietwaar? Tot ik in de keuken ging kijken:

Alle dozen waren leeg, alle kasten vol, en het aanrecht stond rondom rond een halve meter hoog dicht gestapeld. Na een kort wandelingetje buiten, ben ik toen maar begonnen alles opnieuw uit te laden en te herschikken. Het was nodig: potten en pannen zaten in de verste kast van het fornuis, glazen zaten wat her en der verspreid en bestek was gewoon integraal leeg gekieperd in de schuiven. Een goeie drie uur later was de keuken in orde. En hadden mijn poolse vrienden bijna alle andere kamers al gedaan: bedden terug in elkaar gezet, dozen uitgeladen, bedden volgestapeld met kleren (want de kasten zaten vol met andere spullen) enzovoort...

Ik heb me dan maar vlug op de kamertjes van Sam en Siska en de living gestort, want binnen een paar uurtjes komt de rest van het gezinnetje toe...