Om iedereen gerust te stellen...

… ons huis is nog niet in een subtropisch zwemparadijs veranderd. Aangezien we blijkbaar geregeld het nieuws halen in Belgie hier even een update over de nattigheid in onze buurt. Voorlopig valt alles hier goed mee. Ons huis is mooi droog en ook onze straat heeft weinig last van al het water dat maar blijft vallen. In de buurt zijn er af en toe wel kleine straten die gedeeltelijk onder water staan, maar de grote wegen doen het goed. Enkel op een van de ronde punten op de A36 (de grote baan vlak bij ons) kan je af en toe de onderkant van je auto eens wassen. Als je traag door het water rijdt en het water niet te diep is, is dat geen probleem.

Onderweg naar het werk komen we wel ondergelopen gebieden tegen,  maar meestal zijn dit velden, natuurgebieden of bossen. Sommigen staan al onder water van rond kerstmis.

Gisteren werd het al iets spectaculairder. Door de harde wind is er op het terrein van de school net voor de schooldag gedaan was een van de grote bomen langs de toegangsweg omgewaaid. De weg naar de school was een tijdje afgesloten en de ouders die net hun kinderen kwamen oppikken, stonden te wachten tot de weg was vrij gemaakt. De schooldag heeft zo voor de hele school wat langer geduurd dan normaal.

Gelukkig valt het in onze streek allemaal nog redelijk mee. Aan de westkust staan sommige streken al een paar weken onder water en de regering hier krijgt veel kritiek over de besparingen die ze de afgelopen jaren hebben gedaan op oa het uitbaggeren van rivieren en het aanleggen van overstromingsgebieden.

Blij om weer thuis te zijn / Are you happy to be back?

Een vraag die ik wel een paar keer gekregen heb de laatste weken, eerst in het Nederlands toen we voor de feestdagen in Belgie waren en nadien hier in Engeland.
We waren al een tijdje aan het uitkijken om iedereen weer terug te zien. Oma Marleen kon zelfs niet wachten tot kerst (en wij eigenlijk stiekem ook niet) en is dan maar een dagje op en af gekomen naar Londen met de kerstshoppingsbus. Toch was het raar om Belgie weer binnen te rijden. Ineens waren de plaatsnamen bekend en konden de mensen in de winkel ons begrijpen wanneer we tegen elkaar spraken, oppassen wat we zeggen dus, dat zijn we echt niet meer gewoon. We werden er al kort na de grens van bewust dat ook voor de kindjes niet alles in Belgie meer is wat ze gewoon zijn toen Siska ons vroeg wat al die lichtjes langs de straat stonden te doen. Hier in Engeland zijn ze immers niet zo vrijgevig met de straatverlichting.
Natuurlijk was het super om iedereen weer te zien, gelukkig zijn het meer de dagdagelijkse dingen die soms wat onwennig aanvoelen en niet de mensen die we graag/terug zien.

Gek genoeg kreeg ik een gelijkaardige vraag van verschillende Engelsen die eens kwamen polsen of ik toch niet blij was om weer terug te zijn hun geweldige land. Langs de ene kant erger ik me soms aan het idee dat bij veel Engelsen aanwezig is dat hun land voor buitenlanders echt het beloofde land is waar iedereen wil wonen. Langs de andere kant moest ik toegeven dat het toch ook wel leuk was om terug te zijn in ons eigen stekje en dat het hier toch niet zo slecht is. De beide landen hebben zo hun goede en slechte kanten en ik zal toch weer moeten wennen aan een aantal dingen als we terug zijn. Belgie heeft echter 1 groot voordeel tegenover Engeland. Het was ook het antwoord op de vraag van een collega over wat ik nu het meeste mis uit Belgie. Hij verwachtte iets in de aard van chocolade, bier of frietjes, maar eigenlijk was het antwoord heel eenvoudig en enorm cliche: mijn familie en vrienden, de mensen die ik graag zie.

Vuurwerk!

Een week van tevoren begon het al, de ene knal na de andere, het leek wel nieuwjaar. Dinsdag was het dan echt zover: op 5 november vieren ze in Engeland Guy Fawkes Night, ook bekend als Guy Fawkes Day, Bonfire Night en Firework Night.



Op 5 november 1605 probeerden enkele katholieken (de snodaards!) het Engelse parlement op te blazen. De aanslag werd voorkomen en dit wordt elk jaar herdacht door grote vuren aan te steken waarop stropoppen van Guy Fawkes (de leider van de katholieke bommenleggers, ook bekend uit de film "V for vendetta") verbrand worden. Hier zagen we weinig van want tegenwoordig wordt er vooral veel vuurwerk afgevuurd. Het gerucht doet de ronde dat traditioneel op 5 november ook de kelders van het Engels parlement worden gecontroleerd op bommen.



Op dinsdag zelf hoorden we overal rondom ons wel wat knallen, maar er was weinig te zien vanuit onze straat. Op vrijdag 8 november was het Bonfire en Fireworksnight op de school. Voor een bijdrage van 5 pond konden we eerst genieten van een reuzegroot vuur en allerlei kraampjes met gluwein en lichtgevende gadgets voor de kindjes. Om half acht begon het vuurwerk. Vooraf was Siska niet echt enthousiast over het vuurwerk (ik denk dat ze vooral wat bang was voor het onbekende), maar achteraf waren allebei de kindjes toch zeer enthousiast over hun eerste vuurwerk. Het was dan ook zeer indrukwekkend (ook voor ons een van de betere die we al gezien hebben) en heeft bijna een half uur geduurd.
Zaterdagavond was er ook nog vuurwerk op de school op het einde van onze straat. We hebben er van voor ons huis nog even van meegenoten en het zag er ook niet slecht uit. Het leek net nieuwjaar, iedereen stond buiten te kijken.

/met een beetje vertraging is dit bericht na het echte nieuwjaar dan toch gepost geraakt, leve de goede voornemens!