Gisterenavond zijn we nog bij Nathan en Zoe langsgeweest voor 'Indisch - poging 2'. Toen we begin januari er waren, is Sara met griep in bed moeten blijven, dus we hebben we nog eens overgedaan nu Sara beter was.
Vanmorgen zijn we dan vertrokken voor een nieuwe dag house en schoolhunting, te beginnen met 3 scholen, gevolgd door 2 huizen.
Na de schoolervaring gisteren, waarschuwde Mark ons dat we nu naar 'eens iets ruimere school' zouden gaan: Stroud school in Romsey. Nadat we een tijdje op de oprijlaan (!) gereden hadden kwamen we bij een statig oud engels landhuis met er voor een aantal rugbyvelden. We mochten binnen gaan wachten en ons warmen aan het haardvuur in de grote inkomhal van het huis. Nu en dan liepen een paar leerlingen in uniform ons voorbij die vriendelijk en beleefd goeiedag zeiden. Na wat wachten ontving Head Master Dodds ons in zijn burootje waar hij zich verontschuldigde voor zijn honden die daar ook woonden. Na een kort 'intake interviewtje' met de head master zijn we dan de school gaan bezoeken: een spiksplinsternieuw gebouw voor de Early Years (zie volgende post over het engelse onderwijssysteem), de wat oudere klassen voor Year 1 tot 6 en een schitterende sporthal die veel sportclubs bij ons zou doen watertanden. Nu snapten we waarom die van Sherbourne House zich zo verontschuldigden omdat ze zo weinig plek hadden.
Een kleine driekwartier later gingen we op weg naar Hamsphire Collegiate School. Mark probeerde ons nog te waarschuwen dat ze hier 'nog wat meer plek hadden', maar na 5 minuten rijden op de oprijlaan tussen bossen en velden konden we onze slappe lach niet meer inhouden. Die ging over in stilte toen we onze mond met moeite dichtkregen toen we de gebouwen zagen: een gloednieuw gebouw voor de prep-school en typisch Engelse gebouwen voor de senior school een paar honderd meter verder. De rondleiding was hier nog indrukwekkender en de atmosfeer en omgang in de school stonden ons heel erg aan. Een goeie verkoopstruk was het inschakelen van twee van hun laatstejaars (11 jaar) om een stuk van de rondleiding te geven.
Na een lunch in the Luzborough House gingen we dan naar onze laatste school: Woodhill prep.Dit was meer iets vergelijkbaar met de eerste school die we gisteren gezien hadden, qua gebouwen tenminste. De Head Master McEwen maakte het van bij zijn eerste woorden heel duidelijk: Woodhill was heel hard op traditie gesteld. Ze gebruikten nog het leesschema dat de stichtster van de school in de jaren '60 gebruikte en waren trots op hoe snel de kinderen konden lezen en schrijven. Dit maakte ons al een beetje achterdochtig. Het was uit pure beleefdheid dat we niet wegliepen toen we de klasjes gingen bezoeken: van het moment dat de deur openging sprongen de leerlingen - allen in uniform natuurlijk - kaarsrecht en net als het geprevel van doorwinterde pilarebijters klonk het 'hello Mr McEwen, hello visitors'. Scary!
Eenmaal bekomen van deze ervaring, maakten we aan Mark duidelijk dat we onze kinderen hier niet echt zagen openbloeien. Sara's nachtmerries ivm engelse uniformen kwamen spontaan boven in deze school.
Eenmaal alle scholen gezien, was het terug tijd om huizen te jagen. Er waren nog 2 visites gepland. Net toen we richting North Baddesley wouden vertrekken naar het huis dat op voorhand onze favoriet was, kreeg Mark telefoon dat het 'let agreed' was. Maw, iemand had net voordien onder onze duiven geschoten. We zijn nog gaan zien: het huis was pico bello, spiksplinternieuw, lag heel mooi met een speeltuin vlak voor de deur, maar de ruimtes waren wederom zooooo klein.We zijn toen vlug gaan kijken naar de bungalow die eigenlijk voor woensdag gepland was. Op het eerste gezicht was die - alhoewel een beetje ouder - een van de betere huizen. Bij wat verder overwegen, was het toch duidelijk dat ook hier alles een beetje bekrompen zou zijn, vooral qua badkamer en wederom slaapkamers. Het laatste huis van de dat was in hetzelfde bedje ziek: gloednieuw, mooi afgewerkt, maar o zo klein. De makelaar stond zelf versteld dat we aan het overwegen waren om met 2 volwassenen en 2 kinderen in het huis te gaan wonen.
's Avonds afgesproken met onze relocation consultant en Mark dat we het hierbij zouden houden qua house hunting: de kans dat we iets zouden vinden binnen het huidige budget was heel klein.
Conclusie na 2 dagen jagen: 3 scholen (met een voorkeur voor Hamsphire Collegiate), maar geen huis.
Vanmorgen zijn we dan vertrokken voor een nieuwe dag house en schoolhunting, te beginnen met 3 scholen, gevolgd door 2 huizen.
Na de schoolervaring gisteren, waarschuwde Mark ons dat we nu naar 'eens iets ruimere school' zouden gaan: Stroud school in Romsey. Nadat we een tijdje op de oprijlaan (!) gereden hadden kwamen we bij een statig oud engels landhuis met er voor een aantal rugbyvelden. We mochten binnen gaan wachten en ons warmen aan het haardvuur in de grote inkomhal van het huis. Nu en dan liepen een paar leerlingen in uniform ons voorbij die vriendelijk en beleefd goeiedag zeiden. Na wat wachten ontving Head Master Dodds ons in zijn burootje waar hij zich verontschuldigde voor zijn honden die daar ook woonden. Na een kort 'intake interviewtje' met de head master zijn we dan de school gaan bezoeken: een spiksplinsternieuw gebouw voor de Early Years (zie volgende post over het engelse onderwijssysteem), de wat oudere klassen voor Year 1 tot 6 en een schitterende sporthal die veel sportclubs bij ons zou doen watertanden. Nu snapten we waarom die van Sherbourne House zich zo verontschuldigden omdat ze zo weinig plek hadden.
Een kleine driekwartier later gingen we op weg naar Hamsphire Collegiate School. Mark probeerde ons nog te waarschuwen dat ze hier 'nog wat meer plek hadden', maar na 5 minuten rijden op de oprijlaan tussen bossen en velden konden we onze slappe lach niet meer inhouden. Die ging over in stilte toen we onze mond met moeite dichtkregen toen we de gebouwen zagen: een gloednieuw gebouw voor de prep-school en typisch Engelse gebouwen voor de senior school een paar honderd meter verder. De rondleiding was hier nog indrukwekkender en de atmosfeer en omgang in de school stonden ons heel erg aan. Een goeie verkoopstruk was het inschakelen van twee van hun laatstejaars (11 jaar) om een stuk van de rondleiding te geven.
Na een lunch in the Luzborough House gingen we dan naar onze laatste school: Woodhill prep.Dit was meer iets vergelijkbaar met de eerste school die we gisteren gezien hadden, qua gebouwen tenminste. De Head Master McEwen maakte het van bij zijn eerste woorden heel duidelijk: Woodhill was heel hard op traditie gesteld. Ze gebruikten nog het leesschema dat de stichtster van de school in de jaren '60 gebruikte en waren trots op hoe snel de kinderen konden lezen en schrijven. Dit maakte ons al een beetje achterdochtig. Het was uit pure beleefdheid dat we niet wegliepen toen we de klasjes gingen bezoeken: van het moment dat de deur openging sprongen de leerlingen - allen in uniform natuurlijk - kaarsrecht en net als het geprevel van doorwinterde pilarebijters klonk het 'hello Mr McEwen, hello visitors'. Scary!
Eenmaal bekomen van deze ervaring, maakten we aan Mark duidelijk dat we onze kinderen hier niet echt zagen openbloeien. Sara's nachtmerries ivm engelse uniformen kwamen spontaan boven in deze school.
Eenmaal alle scholen gezien, was het terug tijd om huizen te jagen. Er waren nog 2 visites gepland. Net toen we richting North Baddesley wouden vertrekken naar het huis dat op voorhand onze favoriet was, kreeg Mark telefoon dat het 'let agreed' was. Maw, iemand had net voordien onder onze duiven geschoten. We zijn nog gaan zien: het huis was pico bello, spiksplinternieuw, lag heel mooi met een speeltuin vlak voor de deur, maar de ruimtes waren wederom zooooo klein.We zijn toen vlug gaan kijken naar de bungalow die eigenlijk voor woensdag gepland was. Op het eerste gezicht was die - alhoewel een beetje ouder - een van de betere huizen. Bij wat verder overwegen, was het toch duidelijk dat ook hier alles een beetje bekrompen zou zijn, vooral qua badkamer en wederom slaapkamers. Het laatste huis van de dat was in hetzelfde bedje ziek: gloednieuw, mooi afgewerkt, maar o zo klein. De makelaar stond zelf versteld dat we aan het overwegen waren om met 2 volwassenen en 2 kinderen in het huis te gaan wonen.
's Avonds afgesproken met onze relocation consultant en Mark dat we het hierbij zouden houden qua house hunting: de kans dat we iets zouden vinden binnen het huidige budget was heel klein.
Conclusie na 2 dagen jagen: 3 scholen (met een voorkeur voor Hamsphire Collegiate), maar geen huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten