Siska in de gips

Onze kindjes houden ons wel bezig hier. Midden in mijn eerste werkweek kreeg ik telefoon van de school dat ze met Siska naar de spoedgevallen waren vertrokken omdat ze na een val op de speelplaats niet meer op haar been kon staan. Ik ben dan tegen een iets minder katholiek tempo naar het ziekenhuis gereden om te gaan helpen aangezien er van de leerkrachten en de dokters niemand is die onze kleine meid verstaat. Haar Engels gaat dan wel snel vooruit, maar dit was toch een beetje boven haar niveau.

Toen ik in het zoekenhuis aankwam was Siska net bij de verpleegster geweest die een eerste beoordeling doet van hoe ernstig een verwonding is. De juffen die mee waren hadden heel goed voor onze meid gezorgd, ze hadden zelfs eten, drank en speelgoed bij. Die had Siska jammer genoeg niet nodig, ze zat er maar een beetje beduusd bij (niet echt Siska's gewone doen).

We mochten al snel naar de dokter. Daar was Siska enorm flink. Hoewel de dokter vrolijk in haar been aan het knijpen was en andere kinderen rondom haar aan het brullen waren, gaf ze geen kik en trok hoogstens haar been een beetje weg als de dokter op haar breuk duwde. We werden dan naar de X-ray afdeling gestuurd. Haar been bleek wel degelijk gebroken (het scheenbeen was gedeeltelijk gebroken zoals een groene tak, blijkbaar een typische kinderbotbreuk.) en ze moest tot net onder haar knie in het gips. Daarna nog even een foto laten maken om te kijken of alle botten nog goed zaten en dan konden we naar huis.

Siska wordt nu als een prinsesje rondgedragen en rondgereden in de buggy. Gelukkig waren opa en oma net op bezoek zodat Siska vrijdag lekker kon thuisblijven en wat bekomen van haar avonturen. De eerste dag had ze nog wel wat pijn, maar daarna viel het reuze mee. Deze week gaat ze weer naar school en geniet van de aandacht. Er is zelfs een speciale juf aangesteld die de hele dag enkel verantwoordelijk is voor Siska.

Hopelijk was dit het laatste bezoek aan de spoedgevallen hier!

Gestart op mijn nieuwe werk

Vorige week maandag was het mijn eerste werkdag in het Jacobs kantoor in Portsmouth. Zelfs noemen ze zich hier het Solent-kantoor aangezien ze vlak bij de jachthaven Port Solent liggen. Ik werd heel vriendelijk ontvangen door Donna, een mevrouw van HR, en kreeg een korte uitleg over hoe alles hier geregeld wordt. Daarna werd ik overhandigd aan mijn nieuwe baas John Windsor en gingen we naar mijn nieuwe werkplek. Ik word mee ingeschakeld in het Exxon ELTA team en zal dus zoals een jaar geleden weer voor Exxon werken. Ze doen hier voornamelijk projecten voor de raffinaderij van Fawley, dus dat wordt bekend terrein. Fawley ligt ook maar 20 minuutjes rijden van ons huis, dus ze mogen mij veel vragen om naar daar te gaan.

Het is hier wel een beetje anders dan in het kantoor van Antwerpen. De gemiddelde leeftijd ligt wel wat hoger (zeker vergeleken met de civil afdeling in Antwerpen) en vrouwen lopen hier niet zo veel rond. Het is hier ook een pak rustiger (soms wat te rustig) en minder uitbundig. Het werk is vrij gelijkaardig, alleen ben ik hier weer aan het rekenen (met de British standards en met STAAD, geen aanrader!), ook wel eens leuk nadat ik een jaar lang daar de kans niet toe had. Ik heb het voolopig nog vrij rustig, maar ik veronderstel dat dat wel zal beteren binnenkort.

School = 1 grote wedstrijd

Op maandag heeft de klas van Sam samen met de rest van de lagere school (de laatste kleuterklas, hier reception genoemd, hoort hier bij de lagere school) Assembly. Dit is een bijeenkomst in de gymzaal met alle kinderen en hun leerkrachten waar mededelingen worden gedaan, liedjes gezongen worden en vooral de "stars of the week" bekend gemaakt worden. Dit zijn de kinderen die in hun klas de vorige week het meest hun best gedaan hebben of iets uitzonderlijks gedaan hebben. Vorige week maandag werd Sam door zijn juf Miss Hardy gekozen als de "Star of the week" van de reception klas. Hij begreep waarschijnlijk pas op het einde van de dag waarom hij juist naar voren geroepen was en een diploma en een sticker op zijn trui kreeg toen ik het hem uitlegde.
Zoals de "Star of the week" verkiezing zijn er op school nog verschillende wedstrijden, verkiezingen en mogelijkheden om je met je klasgenoten te meten. Zo werd er onlangs een fotografiewedstrijd georganiseerd. Al deze dingen maken deel uit van de grote competitie tussen de verschillende "Houses" waar alle kinderen in onderverdeeld zijn. Bij elke gelegenheid kunnen de winnaars punten verdienen voor hun House.
Sam werd ingedeeld in House Nightingale. Hij kreeg een gele badge (die sindsdien elke dag op zijn trui mee naar school moet) met plaats voor een twintigtal beloningsstickers. Elke keer als hij iets uitzonderlijks goed doet (extra zijn best doen, meehelpen met de juf, supersnel omkleden voor de gymles,...) krijgt hij een sticker. Als zijn badge vol is wordt hij gevierd in de wekelijkse Assembly en krijgt hij punten voor zijn House. Daarna begint hij weer opnieuw met een nieuwe gele badge.
Aan het hoofd van de Houses staan de prefects (meestal kinderen van year 5 of 6) en ook de school team captains (van de verschillende sporten zoals netbal, rugby en cricket) nemen een speciale plaats in in de school.Zo is het hele leven op school één grote wedstrijd. Sam vindt dit best wel leuk en gaat er volledig in mee, maar ik vrees dat Siska er zich niet al te veel van zal aan trekken als ze in reception zit.

Een bezoek aan de dokter

Vorige week ben ik voor het eerst hier naar de dokter geweest. Dit gaat er niet helemaal hetzelfde aan toe dan bij ons.
Vooraleer je een dokter te zien krijgt moet je je officieel registreren bij één van de vele "surgeries". Dit zijn groepspraktijken van dokters en verpleegsters waar soms ook nog terecht kan voor allerlei extra zaken zoals dieetadvies, advies over inentingen, opvolging van zwangerschappen door een vroedvrouw,... . Nadat je een hele hoop papperassen hebt ingevuld en met je paspoort bent langs geweest, wordt je officieel geregistreerd. Zonder deze registratie kan je nergens in het gezondheidssysteem terecht. Grappig genoeg zijn ze niet echt geinteresseerd of je al dan niet legaal in het land bent. Een bewijs van adres (een brief met je naam op die naar je zogenaamde adres wordt gestuurd heeft grappig genoeg meer waarde dan een paspoort of enig ander officieel document) opent alle deuren.
De dokters zelf zijn ongeveer hetzelfde als bij ons, alleen heb je meer het gevoel dat je in een wachtzaal van een klein ziekenhuis zit, dan bij de huisdokter. Ik had een afspraak gemaakt bij de "Alma Road Surgery" en zat netjes op tijd te wachten. Na een half uurtje in de wachtzaal (en intussen een vijftal patiënten die me "voorgestoken" hadden) ging ik eens horen bij de balie of de dokter me vergeten was. De mevrouw vroeg me vriendelijk of ik me wel aangemeld had (niet dus) want dat de dokter er anders vanuit gaat dat ik niet was komen opdagen. Dit had ik kunnen weten want dit is in België in de meeste ziekenhuizen net hetzelfde.
Gelukkig nam de dokter me tussen twee andere afspreken. Daar maakte ik mijn tweede blunder van de dag toen ik aan het einde vroeg waar ik moest afrekenen en hoeveel het kostte. In de UK is een doktersbezoek namelijk volledig gratis. Dr Ranjan Dass (een Indiër met perfect Engels accent die vreemd genoeg in Polen gestudeerd had) vermeed dat ik eenzelfde blunder maakte in de apotheek door me te melden dat ook veel medicatie gratis was.
Mijn eigen blunders niet meegerekend was het eerste doktersbezoek dus een aangename en goedkope ervaring!

Een geslaagd lang weekend

De Engelsen moeten weinig inspiratie gehad hebben toen ze de lijst met officiele feestdagen vast legden:  6 mei wordt hier droogweg 'early May bank holiday' genoemd. 1 mei doen ze niet aan mee: waarschijnlijk een speldenprik van wijlen hare Ijzerenheid naar de Engelse vakbonden toe.

Vorige week hebben wij op het laatste moment beslist om van de gelegenheid gebruik te maken om er onze eerste vakantieuitstap van te maken. Bestemming: Isle of Wight. Het Isle of Wight is een eiland een dik halfuurtje varen van Lymington, een van de baddorpjes in het New Forest.

Via een last minute booking site zijn we terechtgekomen op Weston Manor, een bed&breakfast in het westen van het eiland, vlak bij de Needles, een paar kalksteenrotsen van 30m die als naalden uit het water steken op het meest westelijke punt van het eiland. Weston Manor was een buitenverblijf van een van de rijkste families van het eiland zo'n kleine 200 jaar geleden. Het is schitterend ger
enoveerd met Vicky als heel vriendelijke en joviale eigenares.

We hebben drie prachtige dagen gehad met een kasteel - Carisbrooke Castle, wandelingen in een prachtig landschap, een raketlanceerbasis, een romeinse villa, een dinomuseum, een pretpark-met-zicht-op-zee en enkele gezellige typische Inns.
Het eiland is doorspekt met wandel- en fietspaden en heeft voortdurend afwisselende landschappen en zeezichten. Ze weten daar maar al te goed dat ze afhankelijk zijn van het toerisme, dus overal zijn er B&B's, om de zoveel weken een festival en massa's activiteiten voor jong en oud.

We zijn er met zijn allen echt volledig uit geweest. Zo goed zelfs dat we bijna Sam's eerste diploma hier in Engeland zouden vergeten. In een volgende blog legt Sara nog wel in detail uit hoe je hier 'Star of the Week' wordt.




Ik blijf ondertussen gekke gewoonten ontdekken bij onze vriendelijke eilandbewoners:
- op hun frieten - 'chips', geen fries - doen ze hier azijn. Of beter, op alles doen ze hier azijn, maar frieten zijn toch wel het meest in het oog springendst
- namen voor huizen: in België zie je - zeker aan zee of in de betere villawijk - huizen met zo'n naamsmeedwerkje. Hier heeft zelfs het kleinste tuinhuis een naam (en dan dikwijls geen nummer, want dat is niet nodig met hun postcodesysteem)
- dogs welcome: Engelsen zijn gek op honden (met als gevolg dat je hier eigenlijk niet zo veel katten ziet :) ). Er zijn dat ook veel pubs en inns en B&B's die trots een bordje 'dogs welcome' uithangen.
- optimistische zomerkledij: bij de eerste zonnestraal die langer dan een halfuur niet verdwijnt achter een grijze wolk, halen de Engelsen hun met schreeuwlelijke zomeroutfit boven. Zo zagen we vorige week bij 12 graden (en weliswaar zonnig weer) een paar hawaihemden en shorten (zelfs op het werk!), sandalen-met-witte-sokken en weinigverbergende topjes.
- stopcontacten met schakelaars: de meesten onder jullie weten waarschijnlijk wel dat de Engelsen een ander soort stopcontact hebben dan wij (er is hier een paar weken schaarste geweest aan overzetstekkers omdat ik alle winkels in de buurt leeggekocht heb!). Wat echter raar blijft doen, is het kleine schakelaartje dat hier op elk stopcontact zit. Als je rondvraagt of googlet waarom, varieert het antwoord tussen veiligheid (eerst afzetten voor je stopcontact uittrekt om vonken te vermijden) tot gebruiksgemak (dan moet je niet telkens het hele stopcontact uittrekken als je iets wilt afzetten). Ik vind het vooral vervelend: al dikwijls wakker geworden met een lege gsm, omdat het schakelaartje niet opstond (danku Siska!). Waarschijnlijk heeft het inderdaad met veiligheid te maken: in de badkamer gaan ze nog een stapje verder: daar is er geen enkel stopcontact en geen enkele schakelaar voor het licht in de muur te vinden. Het laatste lossen ze op door trekschakelaars (dus overal touwtjes uit het plafond in de badkamer), het eerste zorgt ervoor dat Sara in de gang tussen de slaapkamers haar haar staat te drogen (en we daar onze tandenborstels laten opladen...)

Ziezo - druk weekend achter de rug. Nu nog een korte week, en dan met Sam op het vliegtuig naar België!