Moors Valley

Aan de andere kant van New Forrest, net voor je Bournemouth binnenrijdt, ligt Moors Valley Country Park and Forest. Op een (min of meer) zonnige zaterdag in het begin van maart (meer bepaald de dag voor Siska haar pols brak) besloten we om dit park eens te gaan verkennen op zoek naar een goede speeltuin. Sindsdien zijn we er al een paar keer terug geweest en we zullen er waarschijnlijk nog wel een paar bezoekers mee naar toe nemen.

Het park is gestart in 1988 met een golfterein (vind je hier zowat in elk dorp), een speelweide naast het meer met bijbehorende speeltuin, een ministoomtrein met twee stationnetjes en een bezoekerscentrum. Het was onmiddelijk heel populair en werd al vanaf 1990 verder uitgebreid met een groot stuk bos met daarin een tree top trail en een play trail. Nu komen er jaarlijks zo’n 750.000 bezoekers wat het tot een van de meest bezochte parken in het zuiden van Engeland maakt.


In het park kan je allerlei activiteiten doen. Onze favoriet is de play trail, een wandeling door het bos van 2-3km die leidt langs allerlei speelplekken rond het thema bos. Zo heb je een klimrek in de vorm van spinnewebben, twee houten slangentunnels die rond en over elkaar kronkelen en een reuze houten klim en klauterparcours. Je kan ook een omwegje maken langs de tree top trail, een houten wandelbrug die door de toppen van de bomen kronkelt. In het bos wordt ook veel gefietst, gelopen en gewandeld, er is een fitnessparcours en voor de waaghalzen is er ook een vestiging van Go Ape, een bedrijf dat op verschillende plaatsen in Engeland touwenparcours in de bomen heeft uitgezet, zowel voor kinderen als volwassenen.

Na al het wandelen en spelen kan je iets eten of drinken in het bezoekerscentrum (de soep is een aanrader!). Aan de andere kant van het bezoekerscentrum ligt een grote speeltuin met een afgebakend deel voor de kleinere kapoenen onder ons. Rond de speeltuin rijdt een ministoomtrein waar je ook een ritje mee maken. Hij gaat helemaal naar de andere kant van het meer naar het levensechte station. De dag afronden doen we meestal met een ijsje, als de rij aan het kraam ten minste niet te lang is :). Aan het einde van de dag ontdek je pas het grootste pluspunt: je betaalt geen toegangsgeld, alleen voor de parking moet je betalen, maar voor een paar pond per dag kan je met de hele familie genieten van het park. Als je met de fiets gaat is het zelfs volledig gratis.

Wim bear day!

Sponserloop, sponserwandeling, sponserfietstocht, gesponserd in pyama naar school gaan, een raffle (Engels voor tombola) voor kerst, valentijn, pasen en alle andere speciale dagen die je maar kan verzinnen.... als het op het verzinnen van charity events (liefdadigheid) gaat, zijn ze hier niet te kloppen. Elke week kunnen we wel op een paar manieren ons geld doneren aan een of ander goed doel. Elk bedrijf werkt ook samen met verschillende organisaties. Ook op school hebben Sam en Siska al ettelijke kilometers gewandeld, gesponserd door mama, papa, oma's, opa's, tantes en nonkels (die dikwijls van niets wisten, maar zo alleen maar mama en papa op de sponserlijst is ook zo zielig).

Bij Wim op het werk waren er een groep collega's die het knettergekke idee hadden om mee te doen aan "Tough Mudder". Dit is een hindernissenparcours van 18-20km dat je in groep kan afleggen. Naast de klassieke legerobstakels zijn er oa ook de Electric eel (door de modder sluipen met boven je kabels die onder spanning staan) en de Phoenix (na een tochtje door de rook mag je door een muur van vuur springen). Vanzelfsprekend kan je niet aan zoiets meedoen zonder je te laten sponseren door familie, vrienden en collega's, dus koos team "The English Gentlemen" om zich in te zetten voor Julia's House, een organisatie die de families van kinderen met een levensbedreigende ziekte ondersteund. Om de opbrengst op het werk wat op te krikken, werden ze uitgedaagd door Wim. Als ze meer dan 200 pond konden verzamelen bij hun collega's dan zou Wim zich een dagje uitdossen als teddybeer en de hele dag geld ophalen. Uiteindelijk hebben ze - incl de 200 pond uitdaging - 500 pond verzameld rond het concept 'Wim bear day'. In het magazijn is Wim nu gekend als 'Wim-bear-bear' :)

National Trust vs English Heritage

Waarschijnlijk was het al wel opgevallen: we hangen hier in Engeland al wel eens de toerist uit. Dat is een van de voordelen van wonen in een ander land, je kan de toerist uithangen zonder ver te moeten rijden. Op onze uitstappen hebben we al een paar keer sites van English Heritage en National Trust bezocht. Dat zijn allebei organisaties die zich bezighouden met het beschermen en uitbaten van het historisch erfgoed. Ze krijgen beiden subsidies van de overheid, maar halen ook een deel van hun inkomsten uit lidgeld en inkom voor de verschillende sites. National Trust houd zich iets meer uitgesproken bezig met landhuizen, tuinen en parken en paleizen. Bij English Heritage vind je meer kastelen en ruines, al vind je er ook andere zaken. Als je besluit om lid te worden, mag je overal gratis binnen en kan je deelnemen aan allerlei activiteiten op de historische sites.

Vorig jaar zijn we voor het eerst naar Mottisfont geweest, een site van National Trust. Omdat we van plan waren om nog een paar keer terug te gaan en we toch al van plan waren om lid te worden van een van de twee organisaties, hebben we dat daar ter plekke meteen gedaan. Het is een vrij traditioneel landgoed met een groot landhuis dat zo'n 800 jaar oud is. Het begon als een klooster, maar werd rond 1535 ontmanteld en sindsdien bewoond door verschillende families. Al deze bewoners hebben hun sporen achtergelaten. Op de terreinen van het landgoed zijn wandelpaden aangelegd langs riviertjes en velden. Je kan er een kamp bouwen, schommelen in de bomen en verschillende kunstwerken bewonderen die in de tuinen verborgen zijn. Door het jaar heen zijn er verschillende thematentoonstellingen en zoektochten voor de kinderen. Binnen in de gebouwen kan je de oude kamers met hun traditionele schilderijen bewonderen. Bovendien worden er ook elk jaar verschillende tentoonstellingen gehouden met moderne kunst. Zo is er altijd wel iets nieuws te zien en te doen en kunnen we de kindjes stiekem laten meegenieten van wat kunst en cultuur. In mei waren we ook al naar The Needles geweest, een andere site van National Trust.

Vorige week bij ons bezoek aan Stonehenge zijn we dan lid geworden van English Heritage aangezien de inkom daar voor de hele familie al de helft was van het lidgeld voor een jaar. Stonehenge is een zeer bekende site, maar veel Engelsen hadden ons afgeraden om er heen te gaan. Het zou niet echt indrukwekkend zijn, je kon er niet echt dichtbij komen en het lag tussen twee zeer drukke wegen. Desondanks vonden we toch dat we er moeilijk op een half uurtje vandaan konden wonen en terug naar Belgie vertrekken zonder er ooit geweest te zijn. Tegen alle goede raad van de Engelsen zijn we op een zonnige zaterdagmorgen dan toch vertrokken. We zijn er inderdaad vlak langsgereden op weg er naar toe, maar de andere drukke weg die vlak naast Stonehenge lag, is intussen afgesloten net als de oude toegang en parking vlak naast de site. Op een drietal kilometer van de site zelf is een gloednieuw bezoekerscentrum gebouwd met een begeleidende tentoonstelling, grote parkings, restaurant, de verplichte souvenirwinkel en een treintje dat op en neer pendelt tussen de site zelf en al de noodzakelijke toeristenvoorzieningen. Zo lijkt de site rond de stenen nu redelijk afgelegen en rustig (als je de weg ernaast negeert) en kan je er op je gemak (volgens een vastgelegde route) rondwandelen. Meestal word je inderdaad op een veilige afstand gehouden, maar op 1 locatie kom je toch redelijk dichtbij, waardoor je toch behoorlijk onder de indruk raakt van de gigantische constructie en je afvraagt hoe ze dat toch klaargespeeld hebben in een tijd waar ze nog niet eens voorzien waren van metalen werktuigen en kranen.