Terug naar school...

We zijn er ook hier weer aan begonnen. Twee dagen later dan hun Belgische collega's zijn Sam en Siska ook begonnen aan het nieuwe schooljaar. Sam gaat nu naar "year 2", het equivalent van het tweede leerjaar en kan daar profiteren van maar liefst drie juffen tegelijkertijd! De eerste dagen ging het nog redelijk rustig aan, maar intussen zijn ze er al helemaal weer ingevlogen. Sam is ook weer gestart met clubs en doet na school voetbal, construction, koken en tennis. Siska gaat weer balletten en mag nu ook meedoen aan tennis en construction.

Siska gaat nu naar "reception", waar bij ons de kindjes van de derde kleuterklas in zitten. In Belgie zou Siska nog maar naar de tweede kleuterklas gaan. Omdat ze in september 4 jaar was, ging ze hier echter net als haar leeftijdsgenoten over naar reception. De indeling gebeurt hier op basis van de leeftijd op 1 september en daarom is ze nu een van de jongsten van de klas. Reception is hier in Engeland het eerste jaar van de schoolcarriere. De jaren in nursery ( analoog aan de creche bij ons) maken geen deel uit van scholen en het is zeer uitzonderlijk dat een nursery zich mee op het terrein van een school bevindt. Daarom is voor veel kinderen en ouders de start in reception heel speciaal, een beetje vergelijkbaar met de eerste schooldag in de kleuterschool of de start in het eerste leerjaar bij ons. Zeker de mama's die voor het eerst hun kinderen full time op school moesten achterlaten hebben het soms lastig. Aan de overgang naar year 1 wordt hier dan weer veel minder aandacht gegeven.

Siska keek al lang uit naar haar start in reception, dus ze is zonder problemen door haar eerste weken geraakt. Ze is wel enorm moe en vindt dat ze echt wel heel hard moet werken. Ze zijn gestart met het herhalen van de letters en ze beginnen met schrijven en lezen. Het is de bedoeling dat ze tegen het einde van het jaar al eenvoudige boekjes kan lezen en korte zinnen kan schrijven!

Ook met de wereldschool zijn we weer gestart. Siska moet eerst nog groep 1 (= tweede kleuterklas) afmaken. Sam heeft deze zomer het eerste leerjaar afgewerkt en is nu gestart met taal, spelling, begrijpend lezen en rekenen voor het tweede leerjaar.

Zo zitten we allemaal weer in het schooljaarritme. Ook het weer herinnert ons eraan dat de zomer weer gedaan is. Veel tijd om hierover te zitten denken gaan we echter niet krijgen, want in de komende weken komt er heel wat bezoek het kanaal overgestoken! We hebben dit weekend ons huis opgeblonken en de logeerkamer klaargemaakt voor Helena, Lucas, Victoria, Angela en Stef die Engeland onveilig komen maken.

Weekendje Wales

Dat we een bezoekje wilden brengen aan Wales lag al van in het begin van ons verblijf in de UK vast. De laatste maandag van augustus krijgen we hier een bank holiday cadeau, dus dat was een ideaal moment om er nog eens met ons vieren op uit te trekken voor het schooljaar weer begint. Net op tijd vonden we een appartementje dat nog  vrij was in Penarth, een klein dorpje net buiten Cardiff.

Vrijdag vertrokken om we om half vijf richting Wales. Onderweg was er een beetje file, maar al bij al viel het nog mee voor een vrijdagavond. Rond acht uur kwamen we aan in Penarth en na wat zoeken vonden we het juiste gebouw en de juiste ingang van ons appartement. We deelden een voordeur met een ander huis, wat wel verwarrend was. Het appartement zelf is op de tweede verdieping, maar de voordeur is op het gelijkvloers en er is een kleine inkomhal/bureautje op het eerste. Het appartement was vrij traditioneel van indeling, maar wel modern ingericht en met een ruime keuken. We keken uit op het dak van de oude overdekte winkelstraat waarboven we ons bevonden. Voor meer foto’s kan je op deze website terecht. We raden het appartement zeker aan als je het zuiden van Wales wil verkennen! 

Een van de eerste dingen die we zeker wilden bezoeken was Big Pit. Daar hebben ze een oude steenkoolmijn omgebouwd tot museum en kan je ook een rondleiding krijgen door ex-mijnwerkers in de mijn zelf. Jammer genoeg stond er op de website dat ze enkel in de voormiddag open waren omdat er een staking aan de gang was in alle musea van National Museum Wales. Daarom besloten we om zaterdag vroeg te vertrekken en er tegen openingstijd te zijn. We waren een kwartiertje later daar, maar alle rondleidingen waren al volgeboekt en het museum zou daarom nog een uurtje vroeger sluiten dan eerst aangekondigd. We besloten daarom om het niet te bezoeken en zijn doorgereden naar de National Showcaves, een park met drie grotten die je kan bezoeken, omringd door levensechte beelden van dino’s. De grotten waren de moeite, zeker omdat je er op je eigen tempo in kan rondwandelen zonder een gids te moeten volgen, wat met kinderen wel leuk is. De eerste grot was vrij laag, niet zo heel indrukwekkend en vooral lang. Buiten kwamen we na een steile klim bij de Cathedral grot waar je zoals de naam doet vermoeden, zelfs echt kan trouwen. Deze grot was minder diep dan de eerste, maar wel een pak hoger en voorzien van watervallen waar je zelfs onderdoor moest wandelen. Zo lijkt me trouwen in deze grot niet echt aangenaam, want volgens mij kom je bibberend en nat uit je kerk gewandeld na de plechtigheid. Voor ons was het echter wel de moeite! De derde grot , de bone cave waar zowel botten van mensen als van verschillende dieren waren gevonden, was wat moeilijker bereikbaar en vrij klein.

Na de grotten reden we naar Pontneddfechan in Waterfall Country Daar bevindt zich het Waterfall centrum waar je terecht kan voor tips en kaarten voor wandelingen naar de verschillende watervallen in de buurt. Eerst hebben we gegeten in de Angel Inn. aan de overkant van de straat. Dit was een lekker typische pub waar het plafond gedecoreerd was met allerlei aardewerken drinkbekers in alle vormen en kleuren. Daarna gingen we op aanraden van de meneer van het watervallen centrum op weg naar de dichtstbijzijnde waterval, de Sgwd Gwladus. Na ongeveer 1 km wandelen over een redelijk goed pad volgden we een van de zijpaden dat iets rotsachtiger en gladder was. Zonder veel problemen kwamen we aan de waterval. Daar hebben we lekker geklauterd en zijn we zelfs achter de waterval geweest. Na nog wat energie opgeslagen te hebben zijn we terug naar het hoofdpad gewandeld en ging het verder naar de volgende waterval, de Swgd y Bedol. Na nog een tijdje klauteren en modderen zijn we er geraakt en het was er weer heel mooi. Verderop het pad lagen nog twee watervallen, maar aangezien dat het pad er niet op beterde, de zon langzaam aan begon te verdwijnen en onze kindjes zich al te pletter hadden gestapt de hele dag, zijn we teruggegaan naar de auto. Na een vlotte rit naar huis en een lekker boterhammetje hebben we twee uitgeputte kindjes in bed gestoken en zijn we er niet veel later ook ingekropen.

Zondag vertrokken we ’s morgens naar Caerleon. Dit stadje was ongeveer 2000 jaar geleden de thuisbasis van het tweede legioen Augusta van de Romeinen. Het was voorzien van echte romeinse baden, uitgebreide barakken en een echt amfitheater. Aangezien het museum wordt uitgebaat door dezelfde organisatie als Big Pit en dus waarschijnlijk gesloten was wegens staking, gingen we enkel de ruïnes van het badhuis en het amfitheater bekijken die vrij toegankelijk waren. Toen we aankwamen in Caereon was het er vrij druk. We parkeerden ons naast het gebouw dat de overblijfselen van de baden huisvest. Daar stond reclame voor het romeinse event dat dat weekend door het museum georganiseerd werd. Niet alleen was het museum open, maar er was ook nog van alles te doen rond het amfitheater, inclusief gladiatorengevechten en demonstraties van de romeinse legioenen, cavalerie en artillerie. We bekeken eerst het badenhuis. Boven de overblijfselen was er een gebouw gezet met een wandelpad boven de funderingen. Zo kon je alles goed bekijken. Waar er vroeger baden waren, werden er beelden van water en zwemmers geprojecteerd op de funderingen, zodat het makkelijker was om je in te beelden hoe het complex er ooit heeft uitgezien.

Na het badenhuis zijn we even door het museum gewandeld. Daarna gingen we verder naar het amfitheater. In het amfitheater zelf was de demonstratie van hoe een romeins legioen werkte net gedaan. We konden wel nog genieten van de cavalerie die verschillende wapens demonstreerden. Daarna werden gladiatorengevechten nagedaan, inclusief de beslissing van het publiek of de verliezer het overleefde of niet. Toen de gladiatoren uitgevochten waren, zijn we eens gaan rondkijken naar alle standjes die rondom het amfitheater stonden opgesteld en hebben we een echte romeinse hamburger en hotdog gegeten. Even later stroomden een aantal kinderen met hun ouders de arena van het amfitheater in. Omdat dit waarschijnlijk onze enige kans was om de arena eens binnenin te bekijken zonder gevaar te lopen om ineens deel uit te maken van een of andere show, zijn we hen vrolijk gevolgd. Daar aangekomen bleek dat het tijd was voor de training van het junior-legioen. Alle kinderen die zin hadden, konden meedoen. Dat moest je Sam en Siska geen twee keer vragen en al snel waren ze mee opgesteld in het legioen en werden ze met z'n allen getraind door echte Romeinen. Terwijl onze kroost druk aan het werk was konden wij even de artillerie bekijken die in de arena stond opgesteld. Vreemd genoeg stond er een bordje naast met "Geen toegang". We checkten even bij de Romein naast ons waar het Nederlandse bordje vandaan kwam, Voor zover wij weten spreken Romeinen immers Latijns. Blijkbaar waren er een paar Romeinen uit Nederland op bezoek.

Na ons Romeins avontuur besloten we om af te zakken naar Cardiff Bay. Dit is de nieuwe hippe buurt in Cardiff waar ze de oude havenbuurten hebben opgeknapt, een beetje vergelijkbaar met het eilandje in Antwerpen. Onderweg hebben we wel nog een klein ommetje gemaakt langs de Transporter Bridge van Newport. Deze brug werd geopend in 1906 om de rivier Usk over te steken. De brug mocht geen hindernis vormen voor het drukke verkeer op de rivier en moest dus vrij hoog zijn. Omdat ze niet genoeg plaats hadden om de lange aanloop zo een hoge brug te maken, hebben ze gekozen voor een transporter brug. Dit is een grote structuur die hoog boven de rivier gebouwd wordt, waaraan met kabels een platform bevestigd is dat plaats biedt aan zes auto’s, een aantal fietsen en passagiers. De oversteek ging redelijk snel, in twee minuutjes waren we aan de overkant, een pak sneller dan een veerboot dus. Het was wel een gek gevoel om op een hangend platform een rivier over te steken, zeker aangezien ook de auto erop geparkeerd stond. Tegenwoordig kan je ook veel sneller langs de nieuwe brug een beetje verderop naar de overkant, maar dit was toch veel leuker.

Na deze tussenstop ging het verder naar Cardiff Bay. Daar aangekomen ontdekten we dat het nieuw aangelegde Roald Dahl plein helemaal omgetoverd was tot een reuzegrote kermis, tot groot jolijt van Sam en Siska die onmiddellijk begonnen te vragen of ze alles eens mochten uitproberen. Nadat ze elk een attractie hadden uitgeprobeerd gingen we een ijsje eten en eens gaan kijken naar het Wales Millenium Centre. Hier was een hiphop danswedstrijd aan de gang en Sam en Siska keken hun ogen uit naar al de “coole moves” die de dansers uit hun mouw toverden. Voor het gebouw was een geimproviseerde dansvloer voorzien waar iedereen zijn kunsten mocht laten zien aan het publiek. Toen we buitenkwamen was er een hippe danser druk bezig, maar toen hij een minuutje pauze nam, werd de dansvloer snel ingepalmd door de kinderen uit het publiek. Al gauw waren Sam en Siska ook hun nieuwe moves aan het uitproberen en ze waren niet van de dansvloer af te krijgen. Moe(gedanst) maar voldaan zijn we daarna via een eetstop in de pub naar ons appartement getrokken om te gaan slapen.

 Maandagmorgen was het alweer tijd om te vertrekken uit ons appartement. Omdat het buiten vrolijk aan het regenen was, hebben we ons niet echt gehaast. Na alles van de tweede verdieping weer naar beneden gedragen te hebben, zijn we met wat omwegen vertrokken naar huis. Onze eerste omweg bracht ons bij Tintern Abbey. De abdij werd gesticht rond 1100 en huisvestte de Cistercienzer monnikken. Ze is in verschillende fasen uitgebreid tot ze rond 1536 verlaten werd. In de 18de eeuw werd de ruine druk bezocht door de kunstenaars van de Romantiek wegens de zeer mooie ligging langs een rustig kabbelende rivier in een groene vallei. Nu wordt de ruine van de abdij uitgebaat door Cadw, de welsche tegenhanger van National Trust en English Heritage. De regen was nog steeds vrolijk aan het vallen, dus trokken we onze regenjassen aan en gingen een kijkje nemen. Jammer genoeg kon ik alleen wat foto’s nemen vanonder een klein stukje van de kerk dat overdekt was, want het was een heel mooie locatie.

Van Tintern Abbey reden we naar het Forest of Dean. Dit bos was ons aangeraden door Tilly, de mama van Jan omdat het zo mooi was. We reden er op het wilde weg heen en zijn gestopt aan Puzzlewood. De reclame was zeer veelbelovend, maar de eerste indrukken waren wel vreemd. Je moest inkom betalen om het bos in te gaan en het eerste stuk was meer een veredelde kinderboerderij. Daarna gingen we echter het bos in en het was echt wel indrukwekkend. Het bos groeit op, rond en tussen de rotsachtige ondergrond die vol kloven zit. De rotsen en bomen zijn bovendien volgegroeid met mos, wat het geheel nog sprookjesachtiger gemaakt heeft. Het gerucht gaat dat dit bos als inspiratie diende voor het Fangorn woud uit de verhalen van Tolkien. De atmosfeer is er in ieder geval naar! Doordat het nog steeds aan het regenen was, werd het geheel nog specialer. Door het bos zijn allemaal paden aangelegd tussen en bovenop de rotsen. Ze zijn verbonden door een aantal houten brugjes en op verschillende plaatsen zijn er houten hutten en bankjes gebouwd. Een dik uur later kwamen we natgeregend en bemodderd weer uit het labyrinth van paadjes aan de ingang van het bos. Met de chauffage op de warmste stand om iedereen wat op te warmen en te drogen, zijn we terug huiswaarts gekeerd. We waren allemaal moe maar voldaan van ons weekendje Wales. Gelukkig was Wim de volgende dag nog lekker thuis met Sam en Siska zodat ze samen nog een beetje konden bekomen.

Het zuiden van Wales was de moeite om te bezoeken, maar ik zou zeker nog eens langer willen teruggaan, want blijkbaar moet het noorden ook zeer mooi zijn.

London baby!

Aangezien we bij ons in de familie geen cadeautje krijgen zonder een verlanglijstje, heb ik begin april net op het laatste moment mijn verlanglijstje opgestuurd voor mijn verjaardag. Bovenaan het lijstje en in vette letters stond er: “een bezoekje in Engeland!“ aangevuld met nog wat andere dingen die ik ook wel wou als het eerste niet lukte. Ik was dan ook heel blij toen uit mijn cadeautje een ingekaderde collage tevoorschijn kwam met foto's van Wine, mams en mezelf die aan het shoppen waren in Londen.

De laatste vrijdag van augustus was het zo ver. Wine en mams zijn heel vroeg uit hun bed gekropen om op de Eurostar naar Londen te springen. Ik heb de kindjes achtergelaten in de handen van Hayley en ben vanuit Southampton Airport de trein genomen naar London Waterloo. Daar ben ik voor de eerste keer de underground ingedoken om in St Pancras Wine en mijn mama op te wachten. We zijn dan onze spullen gaan afzetten in ons hotelletje en op een terrasje in de buurt onze shoppingstrategie voor de volgende twee dagen te bespreken bij een lekkere brunch/lunch.

We begonnen aan onze shoppingtour op de hoek van Oxfordstreet en Regent street, de twee grote winkelstraten van Londen. Na een bezoekje aan de Topshop zijn we de Next gaan plunderen. Een paar winkels later zijn we met de underground afgezakt richting Covent Garden om daar de iets minder dagdagelijkse winkeltjes te gaan opzoeken. Eerst zijn we geland op een terrasje waar we ons hadden verlekkerd op een kan Sangria. Jammer genoeg hadden ze er iets te veel last van beschonken terrasgangers en kreeg je alleen alcoholhoudende dranken als je ook iets at. We hebben ons dan maar neergelegd bij een terrasje met een niet alcoholische drank. Daarna zijn we wat gaan rondstruinen in de winkeltjes in de buurt. In Pylones vond ik een heel leuke haarborstel voor Siska, zeker een winkeltje om eens binnen te springen als je ooit in de buurt komt. 

Vanuit Covent Garden zijn we afgezakt richting de Tower om daar een beetje de toerist uit te hangen en ook de Tower Bridge eens te bekijken. De gracht rond de Tower was gedecoreerd met duizenden klaprozen uit keramiek. Die vertegenwoordigen de Britse slachtoffers van de eerste Wereldoorlog, een herdenking waar heel veel aandacht aan gegeven wordt hier in Engeland. De klaproos wordt hier in Engeland trouwens gebruikt om alle soldaten die in oorlogen gesneuveld zijn te herdenken. Ook de organisatie die steun geeft aan gewonde soldaten en hun families, verkoopt klaprozen in allerlei vormen en materialen om geld in te zamelen, waardoor je vooral de plastieken variant dikwijls ziet op nummerplaten van auto’s.
 

Rond zes uur was het dan tijd om te gaan inchecken in ons hotel. Onze eerste indruk was zeker niet slecht. Jammer genoeg was onze kamer wel op de derde verdieping en was er geen lift. Dat was zeker na een hele dag shoppen en met onze bagage iets minder aangenaam. Gelukkig was dat wel het enige nadeel aan ons verblijf, want de rest was dik in orde. We raden het hotel Staunton dus zeker aan! 

Na een kleine rust en opfrispauze zijn terug richting Covent Garden getrokken op zoek naar het Mexicaanse restaurant Wahaca dat Wine had opgesnord in de reisgids. Het zag er super uit op het eerste zicht, maar er stond wel een rij mensen aan te schuiven om te wachten op een tafeltje. Aangezien we zo al wel een paar rijen gepasseerd waren, het ten slotte vrijdagavond was en dus overal vrij druk en omdat het restaurant er echt wel heel leuk uit zag, hebben we ons netjes achteraan in de rij gezet. Een kwartiertje kwamen we aan het einde van de rij, waar we voorzien werden van een bieper die ons ongeveer een half uurtje later zou waarschuwen dat er een tafeltje vrij was. We werden vriendelijk uitgenodigd om al iets te drinken aan de bar en hebben ons dan maar uit pure noodzaak voorzien van een cocktail en wat guacemole met tortilla chips. Een half uurtje later begon onze bieper inderdaad te bibberen en werden we aan een gezellig tafeltje geinstalleerd. We kozen voor verschillende kleine schotels met tacos, taquitos en quesadillas en natuurlijk een lekkere corona erbij. Niet lang daarna kregen we ons eten al voorgeschoteld en het was enorm lekker!

 

Na het restaurantbezoek stelde Wine voor om nog eens langs het “plein met de trappen” te wandelen. Na een tijdje begrepen we dat het ging om Trafalgar Square dat voor mij eerder “het plein met de grote blauwe haan” is en voor mams “het plein met de leeuwen”. Zo zie je maar dat iedereen andere dingen onthoud van een bezoek aan dezelfde plek. Naast het plein stond er nog een groepje niet onverdienstelijk een liedje van U2 te spelen en dus zijn we daar nog even blijven plakken. Daarna zijn we naar ons hotel gesloft om moegeshopt in slaap te vallen.

Zaterdagochtend kregen we een lekker ontbijt in het hotel. We konden ons laten gaan met een uitgebreid Engels ontbijt, maar hebben het wijselijk gehouden bij een beperkte versie met toast en eitjes. Daarna hebben we onze spullen gepakt en achtergelaten bij het onthaal van het hotel. In de ochtend stond Camden Market op de planning. De reisgids was hierover zeer lovend (leuke winkeltjes en kraampjes), dus onze verbazing was groot toen we recht uit de metro belandden in een reuze tourist trap. Het waren vooral kraampjes en winkels met goedkope kleding, dikwijls dezelfde dingen en allemaal redelijk lelijk, afgewisseld met schoenenwinkels. Gelukkig beten we door en kwamen we wat verder terecht in Camden Lock. Hier zijn oude pakhuizen en werkplaatsen rond het kanaal omgebouwd tot een wirwar van kleine winkeltjes en kraampjes op twee verdiepingen. De winkels op de eerste verdieping waren bereikbaar via trappen en loopbruggen. De sfeer was er heel leuk, muziek overal en het geheel was versierd met vlaggetjes en op de pleintjes tussen de winkels stonden kraampjes met eten vanover de hele wereld. Tussenin stonden een paar lange tafels waar je gezellig samen je vondsten kon opeten als je een tenminste een plekje kan veroveren. Veel winkeltjes en een lekkere maaltijd later zochten we onze weg terug uit de wirwar van straten en gangetjes en gingen we op weg naar Regent Park een beetje verderop om ons in een iets kalmer stukje van Londen nog even te trakteren op een terrasje met een glaasje wijn. Vandaar ging het langs de Paperchase-winkel waar we nog wat shopsels moesten oppikken, terug naar het hotel. Jammer genoeg was het al tijd om allemaal weer op onze treinen te springen en de mannen te gaan aflossen met onze kroost.

Ons weekendje Londen is zeker voor herhaling vatbaar en trouwens een aanrader voor iedereen!

Hailey

Een paar maanden geleden begonnen we eens te kijken naar de opvangplanning voor de zomervakantie. Vorige zomer waren Sam en Siska veel naar de opvang op school geweest. Dit was vooral voor huismus Sam niet helemaal een succes. Bovendien is de zomeropvang voor kinderen in het lager maar vier weken op de acht open. Tijdens het schooljaar hadden we al eens een nanny in huis gehad als noodopvang omdat de schoolopvang geanuleerd was. Dit was enorm goed meegevallen. Daarom besloten we om voor de zomervakantie qua opvang af te wisselen tussen een nanny, de schoolopvang voor de dagen dat we zelf geen verlof namen. Een nanny klinkt ontzettend duur, maar hier in de UK is het ongeveer even duur als twee kinderen naar de opvang laten gaan, namelijk zo'n 50 pond (=60 euro) per kind per dag.

Al lang voor we aan kinderen begonnen te denken, had ik me voorgenomen om nooit een nanny in huis te halen. Ik wou namelijk niet dat mijn kinderen opgevoed werden door iemand anders en had al beelden in mijn hoofd van mijn kindjes die me bijna niet meer herkenden en me alleen in het weekend nog zagen. Of ik had nachtmerries van een supernanny in je huis die alles komt veranderen en je duidelijk maken dat je je hele opvoeding verkeerd doet. Gelukkig is het bij ons helemaal zo niet uitgedraaid.

Viavia kwamen we te weten dat Hailey, onze Engelse nanny, eind juni terug naar Engeland kwam na een paar jaar van nanny’en in de USA, Australie en Nieuw Zeeland. Ze zocht kindjes om op te passen tijdens de zomervakantie en was vrij op woensdag, donderdag en vrijdag. Dit was voor ons perfect, want zo konden we wat variatie in de vakantieopvang brengen. Op maandag en dinsdag zijn we zelf thuis of gaan Sam en Siska naar de vakantieopvang op school. Op woensdag, donderdag en vrijdag komt Hailey bij ons thuis op hen passen en doen ze samen allemaal leuke dingen. Toen Hailey wat bekomen was van haar jetlag is ze op een avond bij ons langsgekomen om met ons en de kindjes kennis te maken. Dat viel voor iedereen goed mee en het is uitgedraaid op een leuk avondje kletsen op het terras. Hailey heeft veel ervaring, maar is ook nog jong genoeg om lekker zot te doen met de kindjes en even onvermoeibaar een hele dag te voetballen of te schilderen als ze dat graag willen.

De eerste dag lag de tafel vol met schilderijen, de tweede dag hadden ze kartonnen bordjes beschilderd en waren ze hun zelfgemaakte frisbees gaan uittesten in de speeltuin. Ze stopt ze zelfs netjes in bad, dus als ik thuis kom kan ik gewoon lekker koken en dan samen met hen nog wat spelen voor ze gaan slapen. Ze moeten ook niet echt vroeg hun bed in, want de volgende dag kunnen ze zo lang slapen als ze willen. Zo is de zomervakantie lekker relaxed voor iedereen!

Als afsluiter van de zomervakantie is Wim met Hayley en de kindjes een dagje naar Paultons Park geweest en ze kwamen allemaal moe maar voldaan thuis!

Gosport submarine museum

Op een zonnige zaterdag werden we wakker met reiskriebels en besloten we om nog eens toerist te gaan spelen in onze buurt. Doel van de dag was het Royal Navy submarine museum. Het museum ligt in Gosport, een dorpje aan de andere kant van de baai van Portsmouth tegenover het oude centrum en de Historic dockyards. Na wat omwegen en veel zoeken reden we net op het moment dat we echt wel zeker waren dat we verdwaald waren, tussen twee hoge hekken met veel prikkeldraad de parking op. Het museum ligt midden in militair domein, naast een militair hospitaal. Het bestaat uit een aantal gebouwtjes met de kleinere onderzeeers Holland I en de X24 en de HMS Alliance, een grote onderzeeer die op de kade ligt. Op het domein van het museum kan je ook iets eten en is er een terrasje met een mooi uitzicht op de Spinnaker toren aan de overkant van de baai in Portsmouth. 

Op aanraden van de vriendelijke mevrouw aan de ingang gingen we ons eerst inschrijven voor de rondleiding op de HMS Alliance. Daar mag je niet alleen op rondstruinen, maar word je rondgeleid door ex-opvarenden die hun laatste jaren voor hun pensioen toeristen rondleiden op de onderzeeer die ooit hun tweede thuis was. Een kwartiertje later zouden we al meekunnen met de rondleiding, dus we bleven in hetzelfde gebouw en bekeken alvast de X24. Deze mini-onderzeeer met een bemanning van vier personen werd ingezet in de tweede wereldoorlog om havens in te varen die voor de grotere onderzeeers niet bereikbaar waren. Ze hadden maar een beperkte reikwijdte en werden daarom door een grote onderzeeer tot in de buurt van het doelwit gesleept.

Daarna startte de rondleiding op de HMS Alliance. Hij werd voor het eerst ingezet aan het einde van de tweede wereldoorlog en bleef daarna nog 28 jaar actief oa in de koude oorlog. We kwamen vooraan in het eerste torpedo compartiment. Daarna ging het via een aantal hutten naar de controlekamer waar je een echte periscoop kan uitproberen. Vervolgens gaat het via de machinekamer, met geluidseffecten die Siska de stuipen op het lijf jaagden, naar de achterste torpedoruimte waar uitgelegd wordt hoe je uit een onderzeeer kon evacueren. Het was een leuke ervaring om eens door een echte onderzeeer te wandelen, maar het was allemaal enorm compact, dus hoe die mannen daar weken aan een stuk op konden leven is mij een raadsel.

De volgende onderzeeer op het programma was de Holland I. Dit is de eerste onderzeeer van de Royal Navy die voor het eerst uitvoer in 1901. Deze kleine onderzeeer had een bemanning van ongeveer 8 man en werd in 1913 alweer verkocht aan een schroothandelaar. Toen hij gesleept werd om gesloopt te worden is hij gezonken voor de kust. In 1982 is ze weer boven water gehaald en wordt nu tentoon gesteld in een ruimte met een gecontroleerd klimaat.


Na nog een kort bezoekje aan een speeltuin-versie van een onderzeeer gingen we stilaan weer naar de uitgang. Het is een vrij compact museum waar je in twee uurtjes makkelijk alles gezien hebt, maar al bij al was het toch een unieke ervaring om eens rond te lopen in een echte onderzeeer!