Het Engelse onderwijssysteem

Het heeft een tijdje geduurd eer we het allemaal snapten, maar het Engelse onderwijs zit niet zo heel anders in elkaar dan het onze.
Eerst en vooral is er het onderscheid tussen 'public' en 'private' scholen. Public schools zijn de scholen van de overheid, zoals onze staats-, gemeenschaps-, provincie- en gemeentescholen. Private schools zijn prive-scholen, een beetje vergelijkbaar met het katholieke net bij ons, maar een heel stuk duurder aangezien ze quasi geen subsidies van de overheid krijgen. De public schools moeten het lessenpakket en eindtermen die de overheid oplegt, nauwgezet volgen. Een private school kan hier wat flexibeler mee omspringen. Een ander typisch verschil is de grootte van de klassen en het aantal leerkrachten per klas: een public school heeft klassen tot 30 leerlingen met 1 tot max 2 leerkrachten, een private school gaat typisch nooit boven de 20 leerlingen, en heeft bijna altijd 2 leerkrachten per klas.
Wat wij kleuter- en lager onderwijs noemen heet daar typisch pre-prep en prep-school. De pre-prep heet officieel 'early years' of 'early years foundation stage'.
In de early years heb je 2 blokken: nursery en reception. Reception is onze 3de kleuterklas en Nursery is alles wat ervoor komt: in Engeland hangt het van school tot school af van wanneer je kids naar school kunnen: in sommige is het pas vanaf 3 jaar, bij andere vanaf 2.5 en nog elders kan het niet voor 4 jaar. Klein detail: in Belgie kijken we naar het 'bouwjaar': ieder kind dat in een bepaald kalenderjaar is geboren, maar naar een bepaalde klas, terwijl ze in Engeland kijken naar wie voor of na September geboren is. Voor Sam maakt dit niet veel verschil, maar Siska kan nu vroeger mee in het Engelse systeem en zal eventueel een jaar verder zitten als we terugkomen.
Na de early years volgt de prep-school waar de jaren gewoon van Year 1 tot Year 6 geteld worden. In Year 1 zitten alle kids die in September van dat jaar 5 waren en zo voort.
Om het nog verwarrender te maken worden de jaren in 'Key Stages' ingedeeld.
Key Stage 1 is Year 1 en 2, Key Stage 2 is Year 3 tot en met 6, Key Stage 3 is Year 7 tot en met 9 en Key Stage 4 (Year 10-11, wanneer de kinderen 14 tot 16 jaar zijn).
Op het einde van Key Stage 1 en Key Stage 2 zijn er SAT's, Standard Assessment Tasks die nationaal afgenomen worden en de kennis van de leerlingen testen op het vlak van Engels, wiskunde en wetenschap.
Het jaar zelf is opgebouwd uit 3 terms: een autumn, spring en summer term. De autumn term begint meestal rond september zoals bij ons, heeft een mid-term break (onze herfstvakantie) en eindigt bij de kerstvakantie, die 3 weken duurt. De spring term begint in januari, heeft een mid-term break (onze krokusvakantie) en eindigt bij de paasvakantie, die ook 3 weken duurt. De summer term begint in April, heeft ook een mid-term break van een week (onze verlengde weekends in mei) en eindigt begint juli voor een zomervakantie van 7 weken.

Praktisch:

• Sam zit nu in het 3de kleuterklasje. Als we straks verhuizen gaat hij mogen inschakelen in het Reception jaar. Daar zitten ze een beetje verder dan hier wat betreft lezen en schrijven, maar niet veel verder wat betreft wiskunde.
• Siska mag in februari naar de instapklas. In Engeland mag ze beginnen in de Nursery voor 1 term en een jaar Nursery, waarna ze naar Reception zou mogen, een jaar vroeger dan dat ze hier naar de derde kleuterklas mag.

House/school hunting dag 3

Na de beslissing gisterenavond om niet meer te gaan househunten (we hadden alle huizen binnen budget gezien), waren we niet zeker wat we vandaag gingen doen. We hadden een afspraak met het kantoor van Jacobs in Portsmouth waar Sara eventueel kon gaan werken, maar niet veel meer.
Dit was zonder Mark gerekend. Hij belde ons 's morgens om te zeggen dat hij nog een property gevonden had via een makelaar dat nog niet op de markt was. Het was wel buiten budget, maar paste perfect bij onze gezinssamenstelling, want de verhuurders waren een gezin met 4 die zelf op expat naar de US gingen.
Zo zijn we naar West-Wellow gaan kijken. En dat was een heel positieve ervaring. Ja, alles is nog altijd kleiner dan we gewoon zijn, maar hier konden we ons tenminste een 3-tal jaar zien wonen en leven met de kids: een eetruimte, living, deftige keuken, leuke tuin, 4 slaapkamers waar een bed in past en een badkamertje. Misschien vragen we heel specifiek meer budget voor dit huis.
Na deze positieve ervaring zijn we nog eens tot bij Hampshire Collegiate gereden: 7 minuten - ideaal! Vandaar was het volgens de GPS maar 31 minuten naar BH118PL - de postal code van het DC in Bournemouth en 30 minuten naar Port Solent, de marina waar Sara's toekomstige werk ligt. Perfect gewoon. Dat laatste hebben we getest en de GPS was heel accuraat: een klein half uurtje laten zaten we in de marina van Port Solent gezellig te lunchen.
Tegen een uur of 3 zijn we dan naar Jacobs gegaan om met Neil Haskell te spreken, de engineering manager waar Sara voor zou werken. Dat was een heel positief gesprek: ze kunnen iemand met Sara's ervaring qua type werk, klanten en soort projecten heel hard gebruiken.
Het einde van de trip kwam dichterbij: nog terug rijden naar London, inchecken in het hotel, huurauto terug afzetten, roomservice laten komen met avondeten en na een korte nacht, morgen het vliegtuig op naar Brussel.

House/school hunting dag 2

Gisterenavond zijn we nog bij Nathan en Zoe langsgeweest voor 'Indisch - poging 2'. Toen we begin januari er waren, is Sara met griep in bed moeten blijven, dus we hebben we nog eens overgedaan nu Sara beter was.
Vanmorgen zijn we dan vertrokken voor een nieuwe dag house en schoolhunting, te beginnen met 3 scholen, gevolgd door 2 huizen.
Na de schoolervaring gisteren, waarschuwde Mark ons dat we nu naar 'eens iets ruimere school' zouden gaan: Stroud school in Romsey. Nadat we een tijdje op de oprijlaan (!) gereden hadden kwamen we bij een statig oud engels landhuis met er voor een aantal rugbyvelden. We mochten binnen gaan wachten en ons warmen aan het haardvuur in de grote inkomhal van het huis. Nu en dan liepen een paar leerlingen in uniform ons voorbij die vriendelijk en beleefd goeiedag zeiden. Na wat wachten ontving Head Master Dodds ons in zijn burootje waar hij zich verontschuldigde voor zijn honden die daar ook woonden. Na een kort 'intake interviewtje' met de head master zijn we dan de school gaan bezoeken: een spiksplinsternieuw gebouw voor de Early Years (zie volgende post over het engelse onderwijssysteem), de wat oudere klassen voor Year 1 tot 6 en een schitterende sporthal die veel sportclubs bij ons zou doen watertanden. Nu snapten we waarom die van Sherbourne House zich zo verontschuldigden omdat ze zo weinig plek hadden.
Een kleine driekwartier later gingen we op weg naar Hamsphire Collegiate School. Mark probeerde ons nog te waarschuwen dat ze hier 'nog wat meer plek hadden', maar na 5 minuten rijden op de oprijlaan tussen bossen en velden konden we onze slappe lach niet meer inhouden. Die ging over in stilte toen we onze mond met moeite dichtkregen toen we de gebouwen zagen: een gloednieuw gebouw voor de prep-school en typisch Engelse gebouwen voor de senior school een paar honderd meter verder. De rondleiding was hier nog indrukwekkender en de atmosfeer en omgang in de school stonden ons heel erg aan. Een goeie verkoopstruk was het inschakelen van twee van hun laatstejaars (11 jaar) om een stuk van de rondleiding te geven.
Na een lunch in the Luzborough House gingen we dan naar onze laatste school: Woodhill prep.Dit was meer iets vergelijkbaar met de eerste school die we gisteren gezien hadden, qua gebouwen tenminste. De Head Master McEwen maakte het van bij zijn eerste woorden heel duidelijk: Woodhill was heel hard op traditie gesteld. Ze gebruikten nog het leesschema dat de stichtster van de school in de jaren '60 gebruikte en waren trots op hoe snel de kinderen konden lezen en schrijven. Dit maakte ons al een beetje achterdochtig. Het was uit pure beleefdheid dat we niet wegliepen toen we de klasjes gingen bezoeken: van het moment dat de deur openging sprongen de leerlingen - allen in uniform natuurlijk - kaarsrecht en net als het geprevel van doorwinterde pilarebijters klonk het 'hello Mr McEwen, hello visitors'. Scary!
Eenmaal bekomen van deze ervaring, maakten we aan Mark duidelijk dat we onze kinderen hier niet echt zagen openbloeien. Sara's nachtmerries ivm engelse uniformen kwamen spontaan boven in deze school.
Eenmaal alle scholen gezien, was het terug tijd om huizen te jagen. Er waren nog 2 visites gepland. Net toen we richting North Baddesley wouden vertrekken naar het huis dat op voorhand onze favoriet was, kreeg Mark telefoon dat het 'let agreed' was. Maw, iemand had net voordien onder onze duiven geschoten. We zijn nog gaan zien: het huis was pico bello, spiksplinternieuw, lag heel mooi met een speeltuin vlak voor de deur, maar de ruimtes waren wederom zooooo klein.We zijn toen vlug gaan kijken naar de bungalow die eigenlijk voor woensdag gepland was. Op het eerste gezicht was die - alhoewel een beetje ouder - een van de betere huizen. Bij wat verder overwegen, was het toch duidelijk dat ook hier alles een beetje bekrompen zou zijn, vooral qua badkamer en wederom slaapkamers. Het laatste huis van de dat was in hetzelfde bedje ziek: gloednieuw, mooi afgewerkt, maar o zo klein. De makelaar stond zelf versteld dat we aan het overwegen waren om met 2 volwassenen en 2 kinderen in het huis te gaan wonen.
's Avonds afgesproken met onze relocation consultant en Mark dat we het hierbij zouden houden qua house hunting: de kans dat we iets zouden vinden binnen het huidige budget was heel klein.
Conclusie na 2 dagen jagen: 3 scholen (met een voorkeur voor Hamsphire Collegiate), maar geen huis.

House/school hunting dag 1

Na een korte rit vanuit Londen (het is maar een uurtje vanaf de luchthaven naar Southampton) aangekomen in het hotel, ingecheckt en onze spullen afgezet op de kamer. Om half een werden we opgepikt door onze "destination service provider" Mark. Hij gaat ons helpen met het vinden van een huis, een school en alle andere dingen die we nodig hebben. Mark is een vijftiger die ooit gewerkt heeft voor grote bedrijven zoals GE, zelf de wereld heeft afgereisd voor zijn job en nu een carriere-switch heeft gemaakt om expats te helpen settelen in de UK.
Na een kort kennismakingsgesprek vertrokken we naar ons eerste schoolbezoek: Sherbourne house school. Toen we de oprit op reden was het direct duidelijk dat de scholen die we zullen bezoeken net iets anders zijn dan Sam's huidige school. De school is gestart met grote villa/klein kasteeltje waarin nu nog steeds een aantal klassen zitten. Daarrond liggen een aantal grote grasvelden en stukjes bos waar ze nog een aantal gebouwen hebben bijgezet. Voor ons leek de school gigantisch ruim, maar de "deputy school head" bleef zich maar verontschuldigen dat de ruimte die ze hadden zeer beperkt was. Later bij het bezoek van de andere scholen begrepen we waarom... . De school liet een heel positieve indruk na op ons. Een heel leuke familiale sfeer, kleine groepjes in de klassen, veel leerkrachten in verhouding tot de leerlingen, iedereen was veel buiten,... . Wel ongelooflijk was het niveau waarop Sam's leeftijdgenoten al bezig waren met lezen en schrijven. Een vijfjarige leert daar al "zinnen" lezen en schrijven, dus Sam heeft op dat vlak wel wat in te halen. Op alle andere vlakken leek het vrij gelijkaardig aan bij ons, alleen hebben ze ongeveer dubbel zoveel leerkrachten als in het Belgische onderwijs. Met een positief gevoel verlieten we deze school, op dat vlak kon het alleen maar beter worden.
Dan begon het moeilijkere deel van onze trip, het house hunten. Vooraf wisten we al dat het budget dat we toebedeeld hadden gekregen, zeer beperkt was voor de Engelse huizenmarkt rond Southampton en dat in het algemeen de huizen in het zuiden van de UK een pak kleiner zijn dan wat wij gewoon zijn. Na ons eerste huisbezoek beseften we pas echt hoe moeilijk het zou worden.
De drie huizen die we bezochten hadden allemaal een ontzettend kleine leefruimte waar je mits wat puzzelen net een tafel voor 6 en een zetel kon zetten, veel meer plaats was er niet. De slaapkamers - zelfs de 'master bedroom' - waren allemaal kleiner dan onze kleinste slaapkamer in Belgie. 

Morgen meer success!

Sam's eerste Engelse les

Vrijdag had Sam zijn eerste (prive) les Engels (dank u P&G). Wim ging mee om Sam wat op zijn gemak te stellen. Juf Alice had in het begin wat moeite om Sam zijn aandacht te trekken, maar toen ze handpop Twingo boven haalde en ze met z'n allen op de grond gingen zitten ging het al heel wat beter.
Hoewel Sam nog bijna geen Engels spreekt, komt er van Alice en Twingo geen woord Nederlands. Sam leerde zichzelf voorstellen, de delen van zijn lichaam en zijn familie benoemen en tellen tot vijf. Dit allemaal terwijl er werd gezongen, over de grond gerold en hele conversaties met Twingo werden gevoerd.
Sam was redelijk enthousiast en zet thuis toch dikwijls zijn cdtje met educatief verantwoorde liedjes op :-)

Aangekomen voor househunting trip

Gisteren leek het nog allemaal heel onzeker, maar we zijn toch in Engeland geraakt.
Op zondagmorgen was het lekker aan het sneeuwen en stonden opa en oma, onze babysitters van dienst, niet echt te springen om zich aan het sneeuwrijden te wagen. Aangezien we intussen al ervaren sneeuwrijders zijn (en ook niet veel keuze hadden :-)), beslisten we om ze te gaan oppikken. Opnieuw waren we zeer blij met onze aankoop van de tvtjes voor de auto, bijna geen kindjes gehoord onderweg.
Ondanks de sneeuw zijn we maandagmorgen vlot in Zaventem geraakt. Het was dan ook vijf uur 's morgens, dus er waren niet veel andere mensen op de baan. Vlot door alle checks geraakt (er zij echt niet veel mensen die zo gek vroeg het vliegtuig pakken) en dan gehoord dat ons vliegtuig van plan was normaal te vertrekken. We hebben nog wel een beetje vertraging gehad vooraleer het vliegtuig ontdooid was, maar dan vertrokken en zonder enig probleem geland in London Heathrow. Netjes de huurwagen opgepikt (een gigantische "badkuip" aka Volvo XC90) en nu zijn we onderweg naar het hotel in Southampton.
Strakjes beginnen we aan ons zeer strakke programma. We gaan onze eerste school bezoeken en daarna drie huizen in de buurt bekijken. Hopelijk keren we na drie dagen naar huis terug met een huis en een school...

Mallemolen op gang en volgende week naar Engeland

Er komt wat bij kijken bij zo'n verhuis! Ondertussen zitten er bedrijven op het verhuizen van onze spullen, zoeken van een huis, zoeken van een school voor de kids, zorgen dat we in orde zijn met de belastingen en sociale zekerheid, taallessen voor Sam, voorbereidende training voor leven en werken in Engeland en nog wel een paar dingen... En dat is nog maar mijn kant: bij Sara moet alles nog in gang schieten.
Binnen een 6-tal weken is het zover als alles in orde komt op tijd.
Volgende week gaan we al op house hunting trip: een lokaal bedrijf gespecialiseerd in dit soort moves is aan het zoeken naar huizen en heeft al een paar afspraken met scholen geregeld voor ons. Meer nieuws dus vanaf maandag!

Administratieve rompslomp in gang

De vakantie is voorbij. We hebben er met zijn viertjes enorm van genoten om zolang samen te zijn. Het deed raar om de kids vanmorgen weer aan school en creche af te zetten.
Sara heeft nog een dagje bij de dokter en in bed doorgebracht: griep en keelontsteking zijn blijkbaar taaie beestjes.
Ondertussen ben ik aan de administratieve rompslomp begonnen: immigratie, belastingen, verhuis, taallessen, cultuurtraining, kredietkaart, bankrekening, ...

Terug thuis

Onze eerste Engelandtrip zit erop. Sara was nog altijd geveld door de griep, dus we zijn niet meer binnengesprongen in Port Solent. We zijn er wel langsgereden op weg naar Folkstone: de moeite - een mooi gebouw in een prachtige setting en precies goed bereikbaar. Onderweg zijn we ook gepasseerd in nog een paar dorpjes en steden tussen Bournemouth en Southampton (Ringwood, Cadnam, Totton). Misschien gaan we toch nog wat meer richting Sara's werk wonen.
De hele rit zijn de kindjes eigenlijk super braaf geweest. De draagbare DVD spelers hebben heel de tijd opgestaan en de LionKing geeft voor veel geschater gezorgd op de achterbank.

Dag 2 - anders dan gepland...

Vandaag is iets anders verlopen dan gepland. Sara's griep heeft in volle kracht zijn schade van gisteren ingehaald. Waar we gisteren nog 6u gereden hebben en wat rondgewandeld hebben in Bournemouth, was Sara's mobiliteit vandaag beperkt tot bed-zetel-bed. De kids waren gelukkig in een flodderdag, dus ik heb ze tamelijk lang met filmpjes enzo kunnen bezighouden in huis. Na de middag werd het hen toch te veel en zijn we maar gaan toeren terwijl mama sliep. Sam vond de High Cliff op weg naar Lymington super. Na een tussenstop in de New Forest shop in Lyndhurst zijn we dan echt het wilde paardennatuurpark ingedoken richting Burley. Op goed geluk hebben we de hoofdweg verlaten en plots zagen we een wegwijzer naar Knightwood en de Knightwood Oak. Die eik bleek 600 jaar oud te zijn en had zijn eigen parkje en paadjes, met bijhorende loslopende paardjes. Sam vond het super, Siska heeft zelden zo stil en opgespannen in de draagrugzak gezeten.
Tegen dat we terug waren, waren onze gasten terug thuis en hebben de kids nog even met Katherine, Zoe en Nathan kennis gemaakt.
Het gezellige diner met 4 is er uiteindelijk een met 3 geworden, want Sara was nog altijd niet veel beter.
Hopelijk brengt een goeie nachtrust beterschap.

Eerste keer met zijn allen in Engeland

Vanmorgen zijn we vertrokken voor onze eerste familietrip naar Bournemouth en omstreken.
Aangezien we een beetje aan de late kant waren, hebben we de GPS moeten corrigeren: het duurt niet echt 2h30 om van Schiplaken in Coquelles te geraken.
Onze eerste keer Eurotunnel is enorm meegevallen. Siska vond vooral het toilet bijzonder interesant. Sam hield het bij de zoveelste keer Lion King kijken op onze steraankoop voor kerst: draagbare DVD speler met 2 schermen.
Eenmaal aangekomen in Engeland zag Sam dat ze hier inderdaad aan de verkeerde kant van de weg rijden en hun stuur raar zit. Andere observaties: er staan hier bomen in de wegrestaurants en huizen hebben geen schoorstenen.
Omdat we hier zijn om de streek te verkennen, hebben we al eens wat 'op de wilde boef' door New Forest gereden. Ze hebben hier de voorbije dagen meer regen gekregen dan ooit voorheen, dus enkele wegen stonden blank. Dat van die loslopende paarden is waar! Heel speciaal: paarden op hun dooie gemak langs de kant van de weg zien staan peuzelen aan een struikje. Siska & Sam wisten niet waar eerst gekeken.
Rond een uur of 3 lokale tijd zijn we aangekomen bij Nathan's huis in de Cornelia road. Na alles wat uitgepakt te hebben, zijn we kort langs het DC waar Wim gaat werken gepasseerd. Na een paar minuten hadden de kids genoeg palleten en conveyors gezien en begonnen ze Wim's toekomstige baas schaamteloos te onderbreken met de vraag (?) wanneer we nu wel naar de zee zouden gaan zien.
De pier en 5 minuten strand waren een succes. Het idee om in resto-bar Aruba gauw en makkelijk een pastaatje mee te pikken minder. Voor we goed en wel gesetteld waren in onze booth zei Siska 'pipi daan' en konden we met een natte dochter terug naar de Cornelia road.
Morgen gaan we het rustig houden zodat Sara kan uitzieken. Rond de middag gaan we wel haar nieuwe werkplek in Port Solent bezoeken. Voor de rest van de dag zien we nog wel, en 's avonds lekker Indisch eten met Nathan en Zoe.