Onze eerste dagen in ons nieuwe thuisland

Onze eerste avond in ons nieuwe huis hebben we het rustig gehouden. Eerst met z'n allen pizza gegeten (lekker makkelijk :-) ) en daarna de kindjes in hun bedjes gestopt. Zelf gaan slapen was iets moeilijker want zowel ons bed als dat van oma Marleen lag nog volgestapeld. De verhuismannen pakken inderdaad alles voor je uit, maar stapelen het gewoon ergens op. Daarbij hebben ze een voorkeur voor bedden :-).

Zondag hebben we ons gegooid op het leefbaar maken van de living (ook volgestapeld) en de kinderkamers. Alle speelgoed waar Siska te groot voor is ging netjes in de doos voor het baby'tje van tante Wine. Zij komt binnen twee weekjes langs en kan onze halve inboedel dan meenemen. Net voor de middag zijn we ook nog een blokje rond gaan wandelen in onze nieuwe buurt. Blijkbaar ligt er aan het einde van onze straat een lagere school die er best OK uit zag. Een beetje verder kwamen we nog voorbij de locale voetbalclub en de tennisclub.

Maandag zijn we het kaartje dat Sam voor zijn klasgenootjes had geschreven, gaan wegbrengen naar het postkantoor. Het koppel dat het postkantoortje/krantenwinkeltje uitbaten leken zo weggelopen uit de filmpjes van Wallace en Gromit. Dat gevoel heb ik de laatste dagen nog wel een paar keer gehad, vandaar dat ik Engeland intussen heb omgedoopt naar 'Wallace en Gromit-land". Daarna gingen we een kijkje nemen naar de kindjes hun nieuwe school. Het is hier deze week al paasvakantie, dus er was bijna niemand. Gelukkig hebben de mensen van het secretariaat ons even binnengelaten zodat we de kindjes al eens een blijk konden gunnen op hun nieuwe speelplaats. Deze is (zoals de rest van de school) vrij gigantisch en supergoed uitgerust. Bij de kleuters hebben ze zelfs een betonmolentje :-).
In de namiddag zijn we de IKEA gaan plunderen. We hadden een extra kast nodig in de badkamer en ook kasten voor op onze slaapkamer om onze voorraad boeken weg te werken. Thuis gekomen hebben we nog wat opgerommeld en onze kleren uitgesorteerd (lees: alles wat we niet recent hebben aangedaan weggegooid wegens veel kleinere kleerkasten). We zijn ook nog een proefritje gaan maken met onze potentiele tweedehandsauto's. Wim heeft gekozen voor een Ford S-max, ik heb het een beetje bescheidener gehouden met een Ford Fusion (aka de blokkendoos). De verkoper was een apart figuur. Het leek me een fijne kerel, maar ik had wel wat moeite om zijn typische Engelse humor te volgen. De auto's zijn allebei goedgekeurd en hopelijk kunnen we er vanaf half april de buurt mee onveilig maken.

Dinsdag hebben we onze nieuwe IKEA spullen in elkaar geknutseld en onze slaapkamer en de logeerkamer verder opgeruimd. Aangezien onze afvalontainer stilaan begon te overstromen en de inkom vol lag, besloten we om het lokale "recycling centre" te gaan uittesten. We waren er op onze wandeling gepasseerd en het zag er veelbelovend uit. Jammer genoeg bleken de papier en karton-containers enkel voor tijdschriften en kranten te zijn en kan je er daarbuiten enkel glas en oude kleren kwijt. Op het internet vonden we een adres van een "household waste recycling centre", de grote broer van ons kleine "glasbak met klerencontainer-parkje". Aangezien dat we hier op de geemente nog niet ingeschreven zijn en geen enkel officieel document hebben waarop staat dat we hier effectief wonen, was ik er niet gerust op dat ze ons met onze stampvolle auto niet zouden terugsturen zoals bij de meeste containerparken bij ons. Gelukkig was dat niet het geval en overtrof het containerpark onze verwachtingen: je kan er zo goed als alles kwijt, zonder enige betaling en de mensen van het containerpark helpen je zelfs uitladen en sorteren. Tegen de avond kon je eindelijk in elke kamer komen zonder over de rommel te vallen en hadden we een echt leefbaar huis.

Woensdag was Wim zijn eerste werkdag. Lichtjes zenuwachtig is hij vertrokken, maar het viel precies echt wel goed mee. Oma en ik zijn eerst met sam en Siska op zoek gegaan naar schoolschoenen (effen zwarte schoenen die de meeste kinderen aan moeten als deel van het schooluniform) en bijhorende sokken. Er was vrij veel keus voor verschillende modellen van schoenen, maar een aantal maten ontbraken. Voor Siska hadden we geluk. Ze loop sindsdien de hele dag fier rond met haar schoolschoenen. Deze worden afgewisseld met de "Peppa Pig" laarzen die ze ook heeft gekregen. Peppa Pig is de lokale peuterheldin. Het is een varkentje dat samen met haar familie allerlei avonturen beleefd. Er is zowat alles van te krijgen: kleding, rugzakken, laarsen, DVD's en ze heeft zelfs een eigen pretpark. Na het shoppen zijn we gaan zwemmen in het lokale zwembad. Het was helemaal ingericht in een piratenthema en de Sam en Siska genoten er volop van om eens iets gewoons te doen als afwisseling met al het verhuizen en uitpakken.

Donderdagvoormiddag ben ik met mijn grote helper Sam naar de bank geweest (eindelijk een eigen bankkaart!) en heb ik nog een lading rommel naar containerpark gebracht. In de namiddag was het jammer genoeg al tijd om oma Marleen weg te brengen naar Heathrow. Zo eindigde de periode van verhuizen en wonen we nu echt alleen met ons viertjes in ons nieuwe thuisland.

Een zotte week ... nog steeds in België

Donderdagmorgen ben ik nog maar eens in de file gaan staan samen met de arme mensen die dagelijks van Antwerpen naar Brussel rijden. Vandaag zijn we er net in geslaagd om nog op school aan te komen terwijl de andere kindjes nog op de speelplaats in de rij stonden. Na de kindjes af te zetten ga ik eens kijken naar het slagveld in ons huis. Ongeloofelijk hoe vuil een huis er ineens uitziet als je het leeghaalt. Na de laatste rommeltjes overal uit ons huisje te halen, neem ik even pauze en ga bij Danielle (mama van Amelia en Andres) ons postpakketje met Maya-de-Bij-lakentjes en ROX-posters halen. Eerst nog lekker blijven plakken met een theetje, daarna ben ik met een beetje (maar echt maar een heel klein beetje :-) ) schuldgevoel terug aan de opkuis van ons huis begonnen. In de namiddag heb ik dan nog de auto gekuist vanbinnen om hem morgen proper terug af te leveren op mijn werk. Hij is sinds zijn ontstaan nooit meer zo proper geweest. Daarna kindjes opgepikt en weer naar Schoten gereden.

Vrijdag gingen Sam en Siska voor de laatste keer naar hun oude school. Gewapend met een kadootje voor hun klasgenootjes en twee cakes stapten ze fier (en deze keer ruim op tijd) naar hun rij. Ik ben dan nog een laatste keer gaan shoppen in Mechelen. Eerst heb ik de Telenetbak terug gebracht en alles afgesloten. Daarna ben ik mijn boekenbon gaan opshoppen in de Standaard boekhandel (dank u CPCI-collega's, ik ben er al volop van aan het genieten) en nog wat extra lekkers uit België gaan inslaan (oude kaas, vlokken, mayonaise, veel chocola en natuurlijk ook chocolade paaseitjes om binnen een paar dagen konijn/klok te kunnen spelen). Na nog een tochtje door de carwash ben ik terug naar huis gereden naar een beteuterde kuisvrouw Boziena die blijft hopen dat we toch niet vertrekken. We hebben veel geluk dat ze af en toe wil blijven komen om een oogje op ons huis te houden en het af en toe eens warm te stoken. Na nog wat administratie was het alweer tijd om de kindjes te gaan oppikken.


Allebei de juffen hadden hun best gedaan om onze kindjes een superdag te bezorgen. Juf Bea had met haar instappers een mooi schilderwerk gemaakt met allemaal kleurige verfhandjes en een mooie foto van de hele klas. Sam had zijn hele klas mogen knuffelen en kreeg een mooie map met een tekening, foto en gelukwensen van elk van zijn klasgenoten. Achteraan zaten ook nog allemaal mooie foto's van ons ventje doorheen het hele schooljaar. Die map is elke dag al een paar keer bekeken en voorgelezen. Dankjewel allebei! Na nog een paar knuffels aan de juffen en verschillende kindjes zijn we voor de laatste keer uit Schiplaken vertrokken richting Antwerpen. Daar hebben we eerst de auto afgezet bij Jacobs om dan door te rijden naar het ziekenhuis voor een bezoekje aan 'de bomma'.

Zaterdagvoormiddag hebben we dan alles ingeladen/gepropt in de auto. Tante Wine is nog speciaal naar Schoten gekomen om ons uit te waaien. Zo leek het toch een beetje op een echt vertrek.

Met dank aan de auto-tv'tjes en de assistentie van oma Marleen ging het eerste stuk van de trip naar onze nieuwe thuis heel vlot. Na iets meer dan twee uur waren we aan de Eurotunnel terminal. Het inchecken en de douanecontrole gingen heel vlot en na een tiental minuutjes wachten zijn we als tweede auto de trein opgereden. Jammer genoeg kregen we daar al vrij snel te horen dat er een probleem was met de bovenleiding en dat we nog niet direct gingen vertrekken.
Twee uur later zijn we dan toch eindelijk aan de overkant van het Kanaal geraakt en konden we eindelijk van de trein. Siska was intussen in slaap gevallen, dus reden we maar direct door richting Londen. Mijn eerste minuten aan de linkse/verkeerde kant van de weg waren even wennen, maar het went snel. Een beetje later was ik al vlot andere mensen aan het inhalen en leek het links rijden al de normaalste zaak van de wereld. Enkel de twee ronde punten vlak bij ons nieuwe huis waren nog even spannend. Sam en Siska zijn de hele weg superbraaf geweest. Op deze momenten besef je wat voor schatten het eigenlijk zijn.

Zaterdagavond om half zeven Belgische tijd, half zes Engelse tijd waren we dan eindelijk allemaal samen in ons huisje in Engeland!

Een zotte week ... als eerste in Engeland

Woensdagavond ben ik geland in ons nieuwe 'thuisland': geen ontvangstcommittee en ook geen emmertje Engelse soil om te kussen, viel dat even tegen... Na wat ponden afgehaald te hebben, ben ik onze huurauto gaan ophalen: wat wij een Opel Zafira noemen, heet hier Vauxhall Zafira. Als je wil weten waarom, moet je dit maar eens lezen.

Het links rijden heb ik ondertussen onder de knie, maar dit was toch de eerste keer met een manuele bak. Eerste en vooral tweede zijn raar, maar eenmaal je op dreef bent, lukt het wel. Zelfs in volle avondspits rond Heathrow en de M25 (ring rond London) ben ik nergens op gebotst en niet stilgevallen. Een klein anderhalfuur later, kwam ik in het pikdonker met regen op de 'dual carriage way' bij de bed&breakfast waar ik een drietal nachtjes zou verblijven: Ranvilles Farmhouse.

De GPS stuurde me vrolijk een klein straatje in. Gezien het rurale karakter van de B&B stelde ik mij daar geen vragen bij. Tot ik op het einde van het straatje op een veld eindigde, met enkel een huis dat helemaal niet op de Ranville Farmhouse lijkt. Gelukkig kwam net op dat moment de eigenaar thuis: ik was blijkbaar niet de eerste toeristensukkelaar. Het systeem van postcodes in Engeland is heel handig: normaalgezien kan je met enkel de postcode en het huisnummer ieder huis terugvinden. Uitgezonderd in enkele afgelegen gebieden of straten met weinig huizen... Maar het was gemakkelijk: ik moest gewoon terug op de dual carriage way verder rijden en aan het grote rode bord moest ik wat verder linksaf aan de vlaggenmast. Iets wat overdag heel simpel is, maar in het stekedonker bleek het grote bord iets kleiner dan ik verwacht had en was er van de vlaggenmast niets te zien. 4 U-turns later ben ik toch in geslaagd de oprit van B&B te vinden!

Anthea - de vriendelijke, typisch Britse vrouw des huizes, Hyancinth Bucket was nooit ver weg! - vond het blijkbaar een hele prestatie dat ik er geraakt was: "Wow, congratulations, you made it". "Oh my, the neighbour bothered, again. Didn't read the website?". Daar stond inderdaad dat de meeste GPS'en de gewoonte hebben je naar de verkeerde straat te leiden. Dat weten we ook alweer :)

De B&B was schitterend voor wie een authentieke, landelijke Britse atmosfeer wil. Ik werd echter zeeziek van de oneffen vloer, de claustrofobisch kleine 'wet room' (toilet en douche ineen...) en het antieke bed. 's Morgens waren er natuurlijk eggs, bacon, tomatoes, mushrooms, fruits en freshly brewed (niet te drinken!) koffie.

Na het uitgebreide ontbijt, ben ik donderdag mijn todo-lijstje beginnen afwerken: langslopen bij de bank, post en Engelse GSM ophalen op het werk, electro-shoppen (microgolf, stofzuiger, all-in-one printer, ...) en een auto gaan zoeken. Scott van Hendy Ford in Romsey was maar al te geinteresseerd om ons als klant binnen te halen: 2 auto's in 1 keer verkopen, liefst zo snel mogelijk en met niet al te moeilijke eisen. Uiteindelijk zijn het een Fusion+ van 2009 en S-max van 2011 geworden, allebei met iets meer dan 20000 miles op de teller.

Vrijdagochtend was het dan zover: contract gaan tekenen en sleutel oppikken van ons nieuwe huis.Tegen dat ik goed en wel in de auto zat, belde Shane (onze goedlachse Ierse camionchauffeur, weet je nog wel) om te zeggen dat hij voor de deur stond.

Er was een een "unpacking crew": Radek, Darek en Szczenek. Drie jonge Poolse gasten uit het Londonse die mij hardnekkig met Sir bleven aanspreken (een telkens vroegen of ze aub het toilet mochten gebruiken). De papieren met de beschrijving van wat er in de meer dan 200 dozen zaten werden aan mij gegeven, waarna ze in dolle vaart langskwamen, het nummer van de doos afriepen en wachten op mij om te zeggen naar welke kamer de doos moest. Op een drietal uurtjes was Shane's camion terug leeg en begon ik te vrezen dat ons huisje te klein ging zijn voor al onze spullen. 

Aangezien ik niet per se in het huis wou blijven slapen - ik had nog een nachtje Anthea voor de boeg - vroegen de jonge gasten om vrijdag niet meer uit te pakken en pas zaterdag te beginnen. Ik vreesde dat dat niet ging lukken, maar ze waren ervan overtuigd dat dat geen probleem ging zijn. 

Ik ben toen maar een beetje verder gaan sjoppen. Er is ondertussen geen enkele winkel meer in een straal van 20km rond ons huis waar ze nog overzetstopcontacten hebben van euro naar UK-stekkers :) Daarna volgde mijn meest frustrerende ervaring tot nu toe: een GSM & abonnement kopen. Om me niet direct aan 1 netwerk te binnen, ben ik zo'n onafhankelijke winkel binnengesprongen. Na wat vragen over mijn - allez, Sara's, want ik heb een GSM van het werk - wensen, kwamen ze af met een abonnement van 17pond/maand bij Vodafone waarbij ik een Samsung SIII mini gratis bijkreeg. Super! Tot ze mijn gegevens invoerden in de computer en ik "declined" was omwille van een credit check. Hetzelfde verhaal voor het plan van 26 pond bij Orange, 21 pond bij T-Mobile, enz... Het heeft uiteindelijk meer dan 2 uur en meerdere telefoontjes naar de credit diensten van verschillende netwerkproviders geduurd, eer we eindelijk een abonnement bij Orange te pakken hadden. Het is precies alsof ze hier geen nieuwe klanten willen!

Zaterdagochtend was het dan zover: alles uitpakken. Radek begon aan de living, terwijl de jongste twee de keuken onder handen namen. Een goed uur later kwamen ze me al zeggen dat ze klaar waren - super, nietwaar? Tot ik in de keuken ging kijken:

Alle dozen waren leeg, alle kasten vol, en het aanrecht stond rondom rond een halve meter hoog dicht gestapeld. Na een kort wandelingetje buiten, ben ik toen maar begonnen alles opnieuw uit te laden en te herschikken. Het was nodig: potten en pannen zaten in de verste kast van het fornuis, glazen zaten wat her en der verspreid en bestek was gewoon integraal leeg gekieperd in de schuiven. Een goeie drie uur later was de keuken in orde. En hadden mijn poolse vrienden bijna alle andere kamers al gedaan: bedden terug in elkaar gezet, dozen uitgeladen, bedden volgestapeld met kleren (want de kasten zaten vol met andere spullen) enzovoort...

Ik heb me dan maar vlug op de kamertjes van Sam en Siska en de living gestort, want binnen een paar uurtjes komt de rest van het gezinnetje toe...

Een zotte week ... In het begin nog samen ...

Maandagochtend was het zover: om 7h45 stond een - naar ons gevoel veeeeeel te klein - vrachtwagentje van Ziegler voor de deur. Luc en Benny waren onze inpakkers van dienst. Na een vlugge toer door het huis waarbij ze van alles moesten weten 'gaat het mee?', begonnen ze voor we Sam en Siska goed en wel naar school hadden gebracht.

Terwijl het olijke duo verder inpakte zijn wij naar bij de post onze adreswijziging gaan doorgeven en wilden we ons 'uitschrijven' op het stadhuis. Omdat dat blijkbaar met onmiddellijke ingang is, raadden ze ons aan om dat pas vrijdag te doen, dus we zijn nog iets langer ingezetenen des Rijks gebleven.

Het is ongelooflijk hoe snel het inpakken vooruit gaat. Op een kleine dag tijd was onze living omgetoverd in een verzameling dozen in plaats van de IKEA toonzaal die jullie gewoon zijn.

Vanaf maandagavond zijn we bij Oma Marleen - 'omaleen' volgens kika - gaan slapen. De kindjes vonden dit natuurlijk super. We hebben ze het een paar keer duidelijk proberen te maken dat het nu echt wel de laatste keer was geweest dat ze in ons huisje in Belgie geslapen hadden, maar een uitstapje omaleen maakte hier eerder een feest van dan iets om bezorgd om te zijn.

Dinsdagochtend ontdekt wat een nachtmerrie het moet zijn als je dagelijks Antwerpen-Brussel moet doen: zowel de ring rond Antwerpen en de E19 stonden potdicht. Sam en Siska zijn gelukkig met maar een paar minuten vertraging mee in de kring in hun klasje kunnen gaan zitten.

Ondertussen waren onze Zieglervrienden met zijn vieren aan het inpakken. De kamers veranderden nog sneller in een collectie dozen. Na wat sjoppen en rondbellen hebben wij een paar tripjes naar het containerpark gemaakt. Als je niet oppast, pakken die van Ziegler echt al-les in, ook dingen die je ooit wel eens ging weggooien. Ze spelen ook soms wel 'vals':
- Ikea-kasten breek je niet af, die pak je gewoon integraal in in wat inpakpapier
- schuiven vol kleine prul kap je gewoon om in een hoopje papier waar je dan een halve rol tape rond draait
- een doos met een stoel erin is niet vol, je kan er nog hopen speelgoed rondproppen

's Avonds voor de eerste keer geskyped met opa Daniel vanuit Schoten. Eenmaal we er in slagen internet te versieren in Wellow, kunnen we met zijn allen bellen en video doorsturen.

Op de weg naar school woensdagochtend stonden we aan de lichten van Hofstade naast een immense oplegger van "Irish relocation services" op... En inderdaad, even later stond het immense gevaarte voor onze oprit met de vriendelijke Ierse chauffeur Shane. Blijkbaar is het bij camioneurs een punt om zelf uw camion te laden: terwijl wel 6 mannen van Ziegler - in de sneeuw!!! - al het materiaal aanbrachten, ging Shane 'met roestige vastheid' alles tetrisgewijs in zijn camion stapelen. Tegen een uur of 12 was ons huis leeg en de camion (net niet helemaal) vol. Nadat we Shane uitgezwaaid hebben , zijn we met de kindjes en opa wally&sue nog langs een binnenspeeltuin geweest voor een paar uurtjes. Daarna was het richting Zaventem, waar ik na een drietal gate-changes toch op mijn vliegtuig naar London geraakt ben. Hier wachtte me de grootste uitdaging van deze week: links rijden EN schakelen! Tot nu toe heb ik hier altijd met "automatieks" gereden en dat heb ik al goed onder de knie, maar schakelen met je linkerhand is toch nog iets aparts.

Laatste werkdag...

Vandaag vrijdag 15 maart was het voorlopig mijn laatste werkdag. Ik had zo wat half de bureau uitgenodigd om een koffiekoek te komen eten vrijdag om 10u. Dit is bij ons op de afdeling een wekelijkse gewoonte die ik voor de gelegenheid wat had uitgebreid naar de rest van het bedrijf.
Vanmorgen kwam ik aan mijn bureau die volledig versierd was met slingers en een prachtig embleem voor 50-jarigen (dank u collega's :-) ). Om tien uur de berg koffiekoeken uitgestald samen met nog wat cake.

Mijn collega's van de civil-afdeling hadden samengelegd voor een geniet-pakket met allemaal Belgisch lekkers en een prachtige fotokader met een foto van onze koning en koningin en een bijdrage om de eerste dagen daar te overleven. Ook de mensen van het Chevron-team hadden een kadootje voorzien. Het leukste zijn eigenlijk nog de kaartjes met alle gelukwensen.


De rest van de dag was niet echt productief te noemen, maar wel heel leuk.Een paar uur later ben ik er nog niet over hoeveel mensen de moeite zijn komen doen om te zeggen dat ze het jammer vinden dat ik vertrek.

Hoewel ik er helemaal klaar voor ben om te vertrekken, zal ik iedereen toch wel een beetje missen.Tot binnen een paar jaar allemaal!

De verhuisplanning ligt vast.

De kogel is door de kerk, maandag 18 maart begint verhuisfirma Ziegler onze spullen in te pakken. Hier gaan ze twee à drie dagen mee bezig zijn en donderdag vertrekt de vrachtwagen met onze spullen richting Engeland. Daar starten ze dan vrijdag om alles uit te pakken en hopelijk zijn ze daar zaterdag dan mee klaar.
Die verhuisfirma is een echte luxe: we mogen niets zelf inpakken! Ze halen zelf heel ons huis leeg en pakken alles netjes in, laden het in de vrachtwagen en na het uitladen zetten ze alles in de buurt van het dichtsbijzijnde horizontale oppervlak.  Alle dozen en karton nemen ze weer mee. Dit zorgt soms voor absurde situaties: onze flessen wijn die nog in een doos zitten, gaan ze uit de doos halen, inpakken in bubbelplastiek en dan in hun speciale flessendoos stoppen. Onze originele doos wordt mee op de vrachtwagen geladen. In Engeland pakken ze ze dan weer uit en stoppen ze weer netjes in de originele doos. Planten mogen ze bv niet verhuizen aangezien hun regels opgesteld zijn voor alle internationale verhuizen en planten een reis van een paar weken in een container op een boot meestal niet overleven. Hopelijk krijgen we de verhuizers zelf nog wel zo ver om de onze mee te nemen als er nog een plekje is op de vrachtwagen.
We moeten ook een volledige inventaris maken van al onze spullen in ons huis voor de verzekering. Nooit gedacht dat ik ooit mijn sokken zou moeten tellen of zou moeten verzinnen voor hoeveel euro kinderpuzzels we hebben liggen. Al met al is zo een volledig geregelde verhuis handiger dan alles zelf doen, maar op ons gemakje in de zetel zitten zal er die week toch niet veel in zitten.
Wim vertrekt waarschijnlijk donderdag richting Engeland en zaterdag ga ik met de kindjes en oma Marleen achterna. Zaterdagavond zijn we dan allemaal in onze nieuwe thuis!